De voorwaardelijke wijs

Terwijl op de achtergrond enkele acteurs het beste van zichzelf geven in Steracteur Sterartiest en Bores naast me op de zetel slaapt, typ ik naarstig op mijn laptop.
Op onze oprit ligt nog een goeie laag sneeuw die maar niet wil smelten.

Het is druk. Dat ik hier nu, om 22u nog aan het werk ben, dat is dagelijkse kost. Het schrijven, het komt er niet meer van. En hoe hard ik het ook probeer, ik slaag er niet in de tijd even vast te houden. Maar misschien moet ik vandaag het moment grijpen. 14 december. Precies 2 jaar geleden zou je voor een laatste keer thuis zijn.

Ooit schreef ik: ‘als het hiernamaals internet had’.
Je zou versteld staan mama, van wat het leven ons brengt. Echt.

Ja, je zou trots zijn op wat we allemaal doen. En op de band tussen de zussen. (Geen zorgen, ook zakelijk komen we geweldig goed overeen. ;-) ) Ik zou je onze projecten laten zien, zou honderduit vertellen over welke plannen we hebben met ons huis. Veel schiet er momenteel niet meer van over, maar die ruwbouw wordt ons droomhuis.

Ik zit in de zetel waar jij lag, dit is nu even mijn nieuwe thuis. Samen met de kindjes en Dries, woon ik in jouw naaikamer. Ik kijk naar de zorgvuldig verzamelde spullen - waar je potentieel ooit iets mee zou maken - net voor ik in slaap val.

‘Mama’, zegt Norah ’s avonds. ‘Oma ‘Merjam’ is de beste oma van de wereld. Het is niet eerlijk dat ze dood is’. Naar gewoonte moet ik het verhaal opnieuw vertellen. Over hoe en waarom je ziek werd.
In elke beweging denkt ze aan jou, bij alles wat ze doet, vernoemt ze je. Met de tekeningen die ze voor jou maakt, zou ik een hele kamer kunnen vullen. Het loslaten lukt moeilijk.
‘Is er al een ster die 'Merjam' heet?’ vraagt Norah.
‘Ik denk het niet,’ zeg ik, ‘maar ik vind het wel een geweldig idee’.

Ik zou zo graag vertellen over de nieuwe school, en over de tanden die uit Norahs mond zijn gevallen. Zomaar. Gewoon omdat ze groot wordt.
Zei ik al dat ze kan schrijven? Niet meer die schattige druklettertjes die ze toen schreef. Tegenwoordig schrijft ze échte schrijfletters, alsof ze nooit anders deed.
Ik zou vertellen over Rube, die nog precies dezelfde is, alleen een beetje groter. Hij gaat nog steeds consequent averechts door het leven en is zijn heerlijke peperkoeken hartje nog niet kwijt.
Ik zou vertellen over Bores. Dat kleine jongetje waarvan je niets weet. Het baby’tje dat geboren werd net voor jij je lichaam los moest laten. Bores is een schat mama, een levende knuffelbeer. Een knap ventje met karakter. Je zou zoveel van hem houden.

Eén van de laatste foto’s die ik heb van jou, is er eentje met Bores. Je doet je best hem vast te houden, maar de pijnlijke blik verraadt je. Een gezond stralend leventje tegen jouw zieke lijf.

Je zou zien hoe ik meer en meer in jou verander.
En de zussen zouden overtuigd knikken en gniffelen.

Mag ik toch even vloeken, voor alle kleine dingen die je mist?
Mag ik even zeggen dat ik het hààt te moeten schrijven in de voorwaardelijke wijs?