De boom van oma

‘Waar is oma eigenlijk begraven?’, vraagt Norah.
We zitten aan de ontbijttafel met een groot roze cadeau op ons bord. Norah wordt vijf vandaag, de dag waar ze al maanden naar uitkijkt.
In het roze cadeau zit een doos. Een doos vol knutselspullen. Vanaf nu moet ze niet langer vragen of ze een stukje plakband mag gebruiken. Nu heeft ze zélf plakband, papier, lijm, nietjes, scharen, potloden, stiften en nog wat roze glittertoestanden.
Het perfecte cadeau voor onze creatieve prinses.

Waar de vraag vandaan komt, weet ik niet. Ik weet zelfs niet hoe ze aan het woord ‘begraven’ komt.
‘Oma is niet begraven’, zeg ik.
‘Waar is oma dan?’, vraagt ze verwonderd.

Ik denk na.
Wat zeg je aan een 5-jarige als je de juiste woorden niet hebt?

‘We hebben oma aan de zee gegeven’, zeg ik.
‘Echt?!’
Ik merk een vleugje argwaan in Norahs stem, maar ze vindt het ook best wel cool.
Ze is stil en denkt. Ik kan het heen en weer springen van haar gedachten bijna horen.

‘Maar waar moeten wij dan bloemetjes leggen?’, vraagt ze. De ontgoocheling schemert duidelijk door.
Rube's grootste bekommernissen zijn of hij buiten mag spelen en of we bijna gaan eten. Bij Norah ligt dat anders. Ze stelt vragen met inhoud, met een smoesje kom je er niet van af.

'Oma heeft voor een boom gezorgd’, zeg ik. 'Een boom in de tuin, die wij mooi mogen versieren als wij dat willen.'

De roze doos gaat open. Norah kiest zorgvuldig de kleurtjes knutselrubber en begint ijverig te knippen. Met de tong uit de mond niet ze de stukjes aan elkaar, en op elk stukje kleeft ze een diamant.

De boom van oma krijgt een beetje kleur.

Norah is tevreden. Zo kan de boom van oma ineens dienen als aankleding van haar verjaardagsfeestje.
‘Ik denk dat oma het ook mooi zou vinden’, zegt ze.
Met een voldaan gevoel knutselt ze verder. De dag is nu al geslaagd.