"Ze kunnen er uiteraard geen termijn op plakken," zei ze, "maar we moeten realistisch zijn. In het beste geval zal het 15 jaar zijn."
De vrouw die ik mama mag noemen stond met een ernstig gezicht voor mij.
Ze was een indrukwekkende vrouw. Niet alleen door haar grote gestalte.
De dag voordien had ze het plafond van ons atelier geschilderd, en de restjes verf kleefden nog aan haar vingers.
Haar linkerhand was iets dikker dan haar rechter, als herinnering aan de helse periode 2 jaar voordien.
"Volgende week zal ik niet op de kindjes kunnen passen," zei ze, "ik moet weer aan de bestralingen."
Ik luisterde amper. Ik rekende.
Naar wat komen zou.
Ik dacht aan de diploma-uitreiking van de kinderen, die ze sowieso zou missen.
"Jij doet daar wel een paar jaar bij," zei ik, "voor de statistieken."
De vrouw voor mij had zoveel om naar op te kijken. Ze had me het leven geschonken en het leven geleerd.
Ze glimlachte.
"We zien wel," zei ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten