Norah zingt: ‘Van Afrika tot in Amerika! Van op de Mimenaaaia tot in de woestijn!’‘Eigenlijk is het Himalaya’, zeg ik.
Norah kijkt boos. Himalaya, wat een dom woord. Het is ongetwijfeld wél Mimenaia.
‘Weet je wat dat is, de Himalaya?’ vraag ik.
Ik wacht niet op een antwoord, het onbestaan van de Himalaya druipt van haar gezicht.
‘Dat is een gebergte. Allemaal bergen bij elkaar.’
‘Toen jij zo klein was als Bores, zijn we eens naar de bergen geweest. Weet je dat nog?’
‘Nee’, zegt Norah ‘maar in de tuin heven wij ook een berg.’
‘Oh!’ lach ik ‘Dan zal je wel héél erg onder de indruk zijn als je échte bergen ziet!’
Norah kijkt boos om de onderschatting van haar kennis.
‘Ik heeft wél al echte bergen gezien,’ zegt ze. ‘Als ik met opa naar de bijeneters ging kijken!’
De vogels waar Norah het over heeft, hadden hun nest gemaakt in een hoop aarde op een bouwwerf. Een typisch Harelbeeks gebergte.
Ik zeg niets. En ik vraag me af of we haar dringend iets van wereld moeten laten zien, of dat we nog even mogen genieten van die gauw gevulde kinderhand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten