Ook moeders worden wel eens ziek

Gisteren was zo’n dag, de schrik van elke moeder: ziek zijn met 3 jonge kinderen in huis.

Van de zetel maakten we een groot bed, inclusief de nodige emmers maximum 1 armlengte van ons verwijderd. De televisie ging de hele dag aan. (Voetnoot bij deze opvoedkundige fout: toegelaten in geval van ziekte.)
De dochter wist zelf niet goed wat te doen met haar zieke lijfje, dus die was al snel in dromenland. De jongste zoon besliste dat hij dit het best kon overwinnen door héél vaak om borstvoeding te vragen. De oudste zoon (2j) - laat dit nu net de sloeber van de hoop zijn - was niet ziek.
Hoe lager mijn energie zakte, hoe voller de blaas van de bijna-zindelijke zoon werd. Mijn voorstel om op het potje te gaan, werd vriendelijk (‘ik wil niet’) afgewezen. En toen bleek dat mama bij een poging om recht te staan om hem op het toilet te heffen, sneller weer neer lag dan verwacht, liet hij zich dus maar hondjesgewijs helemaal tegen de voordeur gaan.
In normale omstandigheden zou hij hiervoor wel op de vingers getikt worden. Nu zuchtte ik eens en concentreerde me weer op de emmer.

Echt slapen is er niet bij, bij zo’n zieke moeder. Maar af en toe moet indommelen wel kunnen.
Met een baby aan de borst - hoera voor het liggend kunnen voeden! - was ik even in slaap gevallen. Toen ik wakker werd, zag ik dat de sloeber-zoon een yoghurtje aan het eten was in de zetel. Met een klein schuldgevoel dacht ik: ‘oef, die kan best wel voor zichzelf zorgen’ (Nee, in normale omstandigheden mogen ze geen yoghurt eten in de zetel, zeker niet als ze zo’n onhandige handjes hebben als Rube. Maar vooral: damn, ik was mijn kinderen vergeten eten geven! :-O ) Toen ik naast hem 6 lege yoghurtjes en een pak koeken zag staan was ik gerust.
Een klein sloeber-gehalte zorgt voor een goed overlevingsinstinct.
Ik sloot mijn ogen en dommelde nog even in. Zonder schuldgevoel, want ik kan er niets aan doen dat ook moeders wel eens ziek worden.