Schaduwdieren

Het is vroeg deze morgen, als Norah wakker wordt. Veel te vroeg voor een zondag. Maar het concept uitslapen-in-het-weekend is haar nog onbekend, dus ziet ze niet in waarom ze mij zou laten liggen.
'Mamaaaaa! Loopkonijn is al wakker hoor!'
Op haar wekker brandt het lichtje achter het konijntje dat wandelt. Een slimme zet, die wekker. Vòòr de introductie van het wekkertje was het moment dat ze wakker werd 'opstaantijd'. Ook als het nog maar 3u was.

Dus we staan op, want loopkonijn is wakker. (Heeft die wekker geen weekendfunctie?)

In de badkamer verdrinkt mijn mottigheid in Norahs spraakwaterval. 
'Mama, doe nog eens een konijn', zegt ze.
Ze doelt op het schaduwspel dat we gisteren speelden. Het licht aan de spiegel maakt mooie schaduwen tegen de witte muur. Ik maak een konijn met mijn handen en Norah giechelt.
'En nu een vlinder!'
'Een hond!'
Mijn handen vormen een hele dierentuin. Norah is enthousiast. Vaak ziet ze het dier al, nog vòòr ik ze zelf verzonnen heb. 'Een krokodil! Waaaw, een flamingo! Een slang!'
Ik sta maar wat idioot te flapperen, en ben blij dat het venster mat glas heeft.

'Wow!' zegt Norah 'een grote berg met gras!!'
Ik hoor het respect in haar stem - wat kan mama geweldig goed uitbeelden! - en werp toch ook maar een blik op de schaduw. Mijn out-of-bed-hoofd op een lichaam dat een poging doet kousen aan te trekken, prijkt in het groot tegen de witte muur.
Norahs ontzag voor mijn uitbeeldtalent is groot. Mijn bewondering voor haar fantasie nog groter.