Tante Lize puft. Ze doet een poging een hoeveelheid zware dozen in het zolderkamertje te stapelen. Met één of andere acrobatische beweging zal dat nét lukken.
Norah kijkt toe, met de handen in de zakken. Had ze een schop gehad, ze had er groendienst-gewijs nonchalant op geleund.
Ongegeneerd gaapt ze tante Lize aan.
'Hé', zegt Norah, 'wat is dat op jouw rug, tante Lize?'
Ze wijst naar een klein vlekje en trekt een pijnlijke grimas.
'Oh', zegt Tante Lize, die stiekem blij is dat ze even kan pauzeren. Ze kijkt over haar schouder.
'Dat is een geboortevlekje. Daar ben ik mee geboren.'
Norahs ontspannen houding verdwijnt, samen met de kleur van haar gezicht. De afschuw in haar ogen vermengt zich met de paniek in haar stem.
'HEEFT JIJ IN JOUW RUG GEBOREN?!' vraagt ze verschrikt.
De pijngrens van Norah reikt tot net aan dat losse velletje aan haar teennagel. Een vlekje in je rug geboren, dat moet zowat het pijnlijkste òòit zijn.
Arme tante Lize...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten