My way

Als er iets is waarop je je niet kan voorbereiden, is het wel het moederschap. Daar sta je dan: met een baby in je armen. Barstensvol gekke gevoelens, omringd door goedbedoelde adviezen. Op je kousenvoeten start je aan het nieuwe hoofdstuk in je leven.
Vol goesting begon ik er aan. Ik was 'moeder', dat scheelt slechts 2 letters met 'moedig'. Maar al snel bleek dat het niet zo voor de hand liggend was, dat moederschap.
Onze baby was een baby die niet netjes om de 3 uur dronk, nee, die lag eeuwig aan de borst en véél vaker dan me werd gezegd. ‘Moet die nu weer drinken?’, vroeg men. En ik twijfelde. Ik liet ze af en toe huilen en suste ze met een tutje. Zo zou ze het wel leren.
Mijn baby sliep niet netjes door na 6 maanden. ‘Slaapt die nu nog niet door?’, vroeg men. En ik twijfelde. Ik legde ze op haar eigen kamer. Tegen haar wil, tegen ons gevoel, maar zo zou ze het wel leren.

En toen kwam er nog een baby. Een baby die alweer een heel andere handleiding nodig had.
De pogingen de adviezen te volgen werden vlot uit ons hoofd geschreeuwd en als de baby die later peuter werd, maandenlang elke nacht wéér tussen ons in bed belandde, voelden we ons schuldig. Want dit was niet hoe het hoorde.
Op ons ouderschaps-diploma stond geen stempel: ‘geslaagd’. Volharding, dat was duidelijk niet onze sterkste kant. (In aanmodderen waren we dan wél weer heel goed.)

‘Foert’, zeiden we toen baby 3 geboren werd, terwijl we de wallen onder onze ogen met een kruiwagen voortduwden.
‘Dit doen we op onze manier!’
En terwijl we om 3u 's nachts bij de kleuter de paniek uit haar ogen wasten na een vreselijke nachtmerrie, de peuter nog even in het grote bed namen na een woede-aanval en de baby nog even troostten met een slokje mamamelk, mijmerden we over een groot bed. Een bed waar we met 5 in zouden passen, zonder wakker te worden met een elleboog in je oor en set tenen in je nek.
En we deden het, tegen elk pedagogisch advies in.

Terwijl ik dit schrijf begint mijn negenmaander aan zijn 12e borstvoeding van de dag. Het is 22u en hij zit nog niet in bed. Lak aan ritme, maar verder de meest perfecte baby die je je kan voorstellen.
‘Onze manier voelt goed’, bedenk ik me. ‘Zonder stress om me binnen de norm te gedragen.’ En toch overvalt me vaak de neiging ‘goed te praten’ wat we doen. Alsof het niet mag.

Ondertussen surf ik wat op Facebook en lees ik: ‘Ik voed mijn kinderen op volgens het concept van natuurlijk ouderschap, waarbij de structuur van het kind wordt gevolgd en niet dat van de ouders’. 
Het plotse verschijnen van een benaming op mijn netvlies plaatst ‘onze manier’ in een mooi vakje.

Ineens besef ik dat de opties multiple choice zijn. En dat ook het buiten de lijntjes kleuren wel binnen een kader gebeurt.

In gedachten zet ik een mooie stempel op mijn ouderschapsdiploma.