Ze heeft net 1200 punten verzameld bij het eendjes-vissen en kon daarmee 2 zeemeerminnen kiezen. Twee! Want dat is veel beter dan één. Op de achterkant van de doos kan je tussen de pixels door Ariël, De Kleine Zeemeermin, herkennen. Bij het opendoen van de doos moet je uitkijken dat de plastic poppen hun armen of hoofd niet verliezen. Zo ver ging de kwaliteitscontrole van het speelgoed niet. Maar dat maakt niet uit, want ze glitteren en glanzen van kop tot staart. Ze zijn sowieso prach-tig.
Lies en Ariël worden de popjes genoemd. Ariël is die met het rode haar.
‘Ooo, Norah!’, zegt Rube vol bewondering, ‘isse vis!’
Norah krult haar tenen. Haar verontwaardiging is groot. ‘Nee!’, snauwt ze, ‘het is een zeemeermin!’
‘neeeeeeeuuuh!’ Rube fronst de wenkbrauwen. ‘Is niet een Menemin! Is een dikke vis!’
Norah klemt de tanden op elkaar. Het gebrek aan respect van haar broer vindt ze verschrikkelijk, maar ze besluit er niet verder op in te gaan. De kans dat ze anders een klop op haar hoofd of een klauw in het gezicht krijgt is vrij reëel.
’s Avonds toont ze haar mooie buit aan opa, die opagewijs een opmerking maakt over ‘pipi en kaka in het water’. Tegen opa gaat Norah wél in, want opa heeft niet de onweerstaanbare drang op haar hoofd te slaan.
‘Zeemeerminnen doen geen pipi en kaka in het water’, zegt ze overtuigd, ‘want zeemeerminnen zijn lief’.
‘Dan zouden ze ontploffen’, zegt opa, ‘als hun eten er nergens uit kan’.
Ik draai met mijn ogen. Hoewel het een grappig gegeven is, is het een beetje een nutteloze discussie. Enkele maanden geleden zou dit ongetwijfeld de trigger van een enorme woedeaanval zijn.
Maar hé, wat ben ik blij op te merken dat Norah niet boos wordt en gewoon diep nadenkt.
‘Zeemeerminnen eten niet,’ besluit ze.
‘Waarom mogen ze geen kaka en pipi doen?’, vraag ik.
‘Omdat dat niet lief is!’
‘Maar jij doet dat toch ook?’
‘Mamaaaaaa!’ Norah kijkt geïrriteerd. Is die moeder van haar nu gewoon vervelend, of snapt ze het écht niet? ‘Ik doet toch geen kaka in de zee?!’ ... ‘Als er een visje denkt: 'oh hier staat een mooi huisje op de grond’, en hij gaat daar in wonen, en dan ziet hij dat het een grote zeemeerminnenkaka is, dan is dat toch écht niet lief van die zeemeermin?’
Point made.
Bij mensenkaka’s zouden de vissen zich niet kunnen vergissen. Die zijn onmiskenbaar lelijk bruin. Maar zeemeerminnenkaka’s zijn misleidend. Die zijn ongetwijfeld roze of paars of met regenboogkleuren én glitters én hartjes. Die arme visjes die denken dat ze een leegstaand vissenkasteel aantroffen, zijn lelijk bedrogen. Wonen in een kaka, bestaat er nog iets viezer?
De bodem van de zee vol zeemeerminnenkaka’s, dat is niet lief. Punt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten