Norah Diamanta

'Mama, waarom heet ik eigenlijk Norah?'
Norahs gezicht verraadt een tikkeltje ontevredenheid. Ze kijkt me vragend (zelfs een beetje verontwaardigd) aan.
'Gewoon,' zeg ik, 'omdat papa en ik dat zo’n mooie naam vinden.'

'Vind jij Norah een mooie naa-aam?' vraagt Norah verbaasd.
'Jij niet misschien?' vraag ik.

Norah schud haar hoofd met een serieuze blik. 
'Als ik zelf zou mogen kiezen, dan zou ik voor Diamanta kiezen.'

Ik lach. Diamanta stond niet op ons lijstje, ik denk niet dat we deze optie in overweging zouden nemen.

'Een Norah is niets, een Diamanta lijkt op diamant. En dat is supermooi en blinkt enzo.' De redenering is logisch. Op die manier heeft ze haar imaginaire vriendin met roze tutu 'Bellarin' genoemd.
'En ook,' voegt ze er aan toe, 'als ik Diamanta heet, gaat Tuur mijn naam kunnen zeggen, want er zit geen R in.'

'Zou je graag jouw naam laten veranderen?' vraag ik.
Norahs gezicht klaart op.
'Mag dat?'

'Ja,' zegt ik, 'maar dat zou je wel beter laten weten aan de juffen dan. Die gaan het anders niet begrijpen, dat er ineens geen Norah meer in de klas zit, maar een Diamanta. Ik zal juf Els bellen, dan kan jij het zeggen.'
'Oei,' dat durf ik niet mama, 'ga jij het zeggen?'
'Nee,' zeg ik, 'jij bent het die je naam wil veranderen. Ik hoor nog steeds liever Norah!'

Norah twijfelt.

'Vind je Norah Diamanta een mooie naam?' vraagt ze.
'Goh,' zeg ik, 'dat vind ik al beter, maar misschien een beetje lang. Moet ik dan altijd Norah Diamanta zeggen tegen jou?'

'Nee,' zegt Norah, 'ik heet Norah Diamanta, maar zeg maar gewoon Norah hoor.'