Een fotoverhaal - foto 4

Elke maand maak ik een foto van onze kinderen. Op dezelfde plaats, in dezelfde sfeer. En elke maand vertel ik hen een piepklein beetje over zichzelf.
Opdat we de kleine momenten in hun opgroeien niet zouden vergeten.

Juli 2016

Norah - 4 jaar 10 maanden

De maand juli werd ingezet met zwemlessen. Net zoals verwacht ben je geen durfal in het water. Maar je enthousiasme zorgt er wel voor dat je mijn verwachtingen overtreft.
Na 10 lessen vindt zwemjuf Sandra dat je wel een extra lesje zou kunnen gebruiken. Zelf vind je dat je de medaille al verdiend hebt. Dus maak je gewoon zélf een medaille. Zo simpel kan het zijn.

Wij moeten goed opletten met wat we zeggen en plannen in jouw bijzijn, want élk detail van ons gesprek hoor (en onthou) je. Ook als je het niet begrijpt.

Rube - 2 jaar 10 maanden

Jij hebt deze maand mijn verwachtingen overtroffen. In mijn ogen ben je een eenzaat, zonder nood aan sociaal contact. Je speelt alleen, en het zal je worst wezen wat andere kindjes doen.
Maar op weekend in de Beekse Bergen, werd al snel duidelijk dat er in dat krapuultje toch vriendje schuilt. Toen een huisje verder een blond jongetje met een petje en een schop een emmer zat te vullen, pakte je je shop en ging je helpen. En als de emmer vol was, begonnen jullie opnieuw.
Ook de dag erna had je een vriendje, waarmee je samen met de kraanwagen in het meer speelde. De conversaties in het West-Vlaams versus Hollands waren heerlijk.

Bovendien plas je al de hele week niet meer in je broek! *doet een klein vreugdedansje* Hoeraaaaaa!
Die enkele keren dat we je in de struiken zagen plassen, laten we stil achterwege.

Bores -  10 maanden

In dat kleine mondje kwamen 2 joekels van voortanden piepen. Het maakt je nog schattiger dan je al was. En jouw haartjes werden ook voor het eerst geknipt. Vanaf nu ben je geen baby meer, maar een prachtige jongen.
Je zou alleen kunnen stappen, maar je durft nog niet. 1 vinger hou je vast, heel stevig, en je gebruikt hem als stuur. We voelen geen steun meer en laten onze arm zo slap mogelijk hangen. Dus die vinger dient enkel als mentale bemoediging, maar om los te laten mis je een tikkeltje lef. (Toch niet zo'n handige fase, want in kruipen heb je helemaal geen zin meer...)
Oh, en voetballen! Je doet niets liever dan aan 1 hand het huis door te crossen achter de bal aan. Met een stevige linkse (altijd een linkse) trap je de bal 30 cm verder. Als je onder de kast scoort ga je met veel zwier liggen. Jouw hoofd schuin tegen de grond, de poep hoog in de lucht. Een prachtig zicht!

Terwijl ik dit schrijf zit je naast me een grote boodschap te doen op het potje, net zoals elke morgen. Dat is één van de dingen die ik niet wist voor ik moeder werd: dat je blij wordt van een drolletje. Tenminste: als het op de juiste plaats wordt gedropt.