1.30u rijden is nét overbrugbaar, in ruil voor 3 dagen plezier. Met 3 kinderen die niet van de auto houden zou ik een verdere bestemming nog niet zien zitten.
'Mama, ik heeft pijn in mijn buik, net als in opa's auto!' zegt Norah met een bleke snoet.
Ik begrijp onmiddellijk wat ze bedoelt, het katapulteert me even terug naar mijn eigen jeugd. Naar de mooie uitstapjes en reizen, én de bijhorende blauwe potjes die mama meenam. Ooit hadden ze gediend voor plattekaas, nu dienden ze voor snoepjes en tussendoortjes. En de lege exemplaren die ze meebracht waren de spuugpotjes van dienst.
Rube houdt ook niet van de auto (jawel, van de auto op zich wel, maar van het rijden zelf niet zo) en hij maakt zich dan geweldig boos op een peuterpuberlijke manier: met de nodige decibels.
Dat zorgt er dan weer voor dat Bores niet kan slapen en gefrustreerd wordt.
1.30u rijden is met de nodige kindercd's en tussenstops dus nét overbrugbaar. (Toegegeven, het zijn vooral Dries en ik die luidkeels meezingen. De blikken van de kinderen verraden toch een klein gevoel van schaamte. Misschien nu nog eerder ongemak, maar er komt een dag dat het écht schaamte is.)
We reden op een 'tractor-trein', voeren op een grote boot, zwommen in een meer, speelden op enkele van de speeltuigen (om de kindjes kennis te laten maken met alle speelpleintjes en speeltuigen die het park rijk is, zou je een week of 3 moeten komen), probeerden een pendelbootje, smulden van verse smoothies en lekkere ijsjes, genoten van het zwembad (perfect uitgerust voor peuters!) en gingen - uiteraard - naar het dierenpark.
Omdat Norah graag de flamingo's wilde zien, deden we het park eerst te voet.
Haar oogjes blonken bij de ontmoeting met haar lievelingsdier. Al was het rozegehalte van de beestjes toch een tikkeltje teleurstellend.
'Ze zijn wit hé, mama...' (de mondhoeken zoeken even hun weg, dit kan nog alle kanten uitgaan)
...
'Nee, het is niet waar, ze zijn heel licht roze. En onder de lichtroze veren zitten zéker donkerroze!' (Voilà, dat heeft ze zelf mooi opgelost.)
De Beekse bergen staat bekend om zijn autosafari. Dan mag je met je eigen auto een parcours door het park rijden. Recht door de dierenverblijven heen.
Terwijl je nog nageniet van het jachtluipaard dat zonet je pad kruiste, komen de giraffen met hun tong de ruiten van je auto wassen.
Bores deed er de schrik van zijn leven op. Hij stond gezellig wat naar buiten te kijken en te roepen naar de giraf die op veilige afstand stond, als het beest zich omdraait. Wegens lange nek staat de kop van het beest in 1 vlotte beweging nét voor Bores zijn gezicht, die van zijn kant met een schreeuw achterover valt. Dit had hij niet verwacht. :-)
Rube - die nog steeds dierlijk gedrag vertoont als het op zindelijkheid aankomt - had geen enkel accidentje. Dat alleen al maakte het weekend geslaagd.
Dus met een blij gevoel waagden we ons aan de autorit richting huis.
'Papa, ik moet pipi doen', klonk het na 5 minuten.
We waren al zo'n 3 kilometer van ons vakantieverblijf verwijderd.
Rube's gezichte maakte duidelijk duidelijk dat het eigenlijk al te laat was.
Terwijl we de bagage opengooiden, op zoek naar reservekledij, zetten we Rube even op het potje. Vooral uit principe, iets met een mentale link leggen tussen potje en pipi.
Rube installeerde zich als een echte man die zijn ochtendlijk momentje neemt.
Hij deponeerde een kasteelkaka om u tegen te zeggen.
Daar stonden we dan. Met een drol die rechtstreeks uit het olifantenverblijf kon komen, en die we op subtiele manier moesten laten verdwijnen.
Dries plaatste het potje in een plastic zak. En we stapten het hotel naast ons binnen.
Op de een of andere manier had ik me comfortabeler gevoeld bij een vuil eettentje dan bij deze Van Der Valk die met zijn tapis-plein, lederen stoelen en sfeerverlichting de boel alleen maar hilarischer maakte.
We stapten zo horizontaal mogelijk, om het kakamonster niet over de rand te laten gluren. En we onderdrukten de slappe lach toen we aan de receptie van het chique hotel stonden met een kaka in een zakske. Even hebben we het gevoel een overval te gaan plegen, ons wapens gloeiend in de zak.
(Na het netjes deponeren van de prestaties van zoonlief in het chique hoteltoilet, dronken we uit beleefdheid nog een koffie in de bar.)
Een paar minuten moet zowat het maximum zijn voor een autorit zonder stoten. Hoe doen andere ouders dat toch, om hun kinderen mee te nemen naar Zuid-Frankrijk? Als er een geheim recept is tegen plotse behoeftes, misselijke kleuters en gefrustreerde baby's, dan horen wij het graag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten