En dan is het verhaaltjestijd.
Om het leeftijdsverschil en de bijhorende interesse in verhaaltjes te overbruggen pakken we het af en toe anders aan. Dan mag Norah zeggen wat ze op de prentjes ziet en dan moet Rube het nazeggen. Plezier verzekerd, knuffelgehalte ten top.
Na het verhaaltje moeten de kindjes naar hun vaste plekje in het bed. Norah moet daarvoor een trapje omhoog, Rube moet een trapje omlaag.
Maar elke avond, keer op keer, komt er wel één of andere geniaal gevonden uitvlucht om tòch het slaapmoment nog even uit te stellen.
Met zijn voeten in een slaapzak - een poging het uit bed klimmen extra lastig te maken - geraakt Rube eindelijk weer op het iets hogere bed.
(Hij was niet slim deze keer. Meestal wacht hij tot we de kamer uit zijn.)
Dan doet hij zijn slaapzak uit, en komt stilletjes van de trap. Best wel schrikken, als je even naar toilet gaat en bij het terugkomen een peuter in de zetel ziet zitten. Of als je geritsel in de gang hoort en daar een klein meneertje zit, die een groot boek leest. Of gekker nog, als je je afvraagt waarom de steekpomp telkens aanslaat, al begint te twijfelen of er ergens een lek zit, en dan in het toilet een blond kereltje betrapt die elk blaadje toiletpapier één voor één doorspoelt.
Deze keer stonden we nog in de kamer. Te kijken hoe hard hij zijn best deed.
"Wat ben je aan het doen, Rube?" vraag ik.
"Oei!" zegt hij, "ik is uit het bedje gevallen!"
Het liefst zou ik me beneden even kinderloos in de zetel ploffen. Maar dit duiveltje in engelengewaad kijkt zo onschuldig, dat ik er toch moet om lachen.
Waar blijft hij het halen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten