In een poging voor 2 minuten het clean desk principe te hanteren brengt ze het speldje van ons veel te volle werktafel naar Norahs haren.
Norah is blij.
'Mama', vraagt ze, 'welke kleur heeft mijn speldje?'
'Blauw', zeg ik.
Norahs gezicht verandert. Blauw is geen roze. Dus het speldje is per definitie lelijk.
Ze kijkt me met een boze blik aan en ik kijk met mijn daar-gaan-we-niet-boos-om-zijn-blik terug.
Even later komt ze naast me staan met een uitstraling van pure overwinning.
'Phoe!' zegt ze, 'ik heeft tòch een roze speldje!'
Onder het blauwe speldje zit een klein tekeningetje van een roze speldje. Met haar neus in de wind en een grijns op haar gezicht wandelt ze weer weg.
Het is niet de eerste keer dat Norah een oorlog beslecht met tekeningen.
Daar waar Rube tijdens een ruzie onaangekondigd slaat of schopt, roept Norah 'IK GA VOOR JOU EEN LELIJKE TEKENING MAKEN!!!!!!'
En bij een onenigheid met tante Lize zet Norah het dreigement: 'Ik ga voor jou een boos kindje tekenen hoor!' onmiddellijk om in daden. De post-it met het boze kindje prijkt even later op tante Lize's rug.
Goeie kunst is een uiting van emoties, zeggen ze.
In Norah schuilt een schitterend kunstenaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten