Een dagje voor mezelf

De kindjes zijn altijd bij mij. Dag in dag uit. 's Ochtends staan we samen op, overdag spelen ze bij mij in het atelier (Norah gaat naar school, maar komt wel thuis eten over de middag), en 's nachts slapen we zelfs in dezelfde kamer. Elke seconde in mijn leven ademt kinderen.
Dat is heerlijk! Maar soms komt er een moment dat je even wil uitblazen om weer wat energie op te doen. Gewoon een dagje kinderloos zijn.

Vandaag was zo'n uitzonderlijke dag, zo'n dag waarop manlief congé heeft en ook effectief nìet gaat werken. Stel-je-voor. (Ok, eerlijk? Hij heeft de hele dag papierwerk gedaan... Maar dan wel van thuis uit. Een stap in de goeie richting. :p )

Dit was het ideale moment. Vandaag werd een dagje voor mezelf. (Mezelf én Bores weliswaar. Dat kleinste jongetje laat ik nog niet achter bij papa-zonder-borsten.)
Norah had dringend broeken en truien nodig, dus ik zou het nuttige aan het aangename koppelen en koos voor shopping-me-time. Net over de grens kan je nog koopjes doen, op naar daar!

Ik was blij even alleen te zijn.

De rit begon vlot met een volle pamper. Kleine tussenpauze.
En de sfeer werd toch ietwat onzekerder toen bleek dat de gps geen Franse wegen ondersteunt. Toen ik ook nog de verkeerde afrit nam en dus helemaal op mijn eigen oriënteringsvermogen was aangewezen, liep het mis. Wat een rit van 20 minuten moest zijn, werd er eentje van bijna 2 uur. En toen ik eindelijk de structuur van de straten weer wat kon vatten, was ik het rijden zo beu dat ik de eerste de beste parking nam. Ik had nog steeds geen idee waar we waren, maar ik zag logo's van winkels. Dus dat werd als bestemming gebombardeerd.
De parkeerautomaat leert me dat we maximum 2 uur mogen blijven staan. Boel weer inpakken, en nog wat verder rijden. zucht
En dan vind ik een plekje.
Ik vloek even keihard - maar dus echt KEI-hard - op mezelf als ik merk dat ik het verkeerde opzetstuk mee heb voor op de buggy. *Stelt zich even voor hoe ze met een baby op de arm een poging doet tussen de rekken te snuisteren, de hele dag lang* En ik maak een vreugdedansje bij het ontdekken van een draagdoek in diezelfde buggy.

We zijn weg, op naar een heerlijke - ontspannende? - dag!

In het pashokje met een baby in de draagdoek... Selfie!

Toegegeven, de hoogtepunten van de dag waren niet het snuisteren in de rekken, noch het vinden van de beste koopjes. De kusjes op dat warme hoofdje, zo dicht bij. De handjes die af en toe in mijn hals kriebelden, het staren in mijn gezicht en het zachtjes zwaarder voelen worden. Dàt was wat de dag maakte.
En rond een uur of 3 hielden we het voor bekeken. Want nòg leuker dan op stap gaan, is zonder twijfel: weer thuiskomen.







Follow my blog with Bloglovin