woensdag 10 februari 2016

Een zoon - Bores

Vandaag is onze kleinste spruit 5 maanden jong, hoera! Dat doet me mijmerend terugdenken aan de dag dat hij ons kwam vergezellen.



Die namiddag had ik wat last van lichte voorweeën en ik hoopte hardop dat het zou doorzetten. We wachtten ondertussen al 40 weken en 2 dagen op dat kleintje, maar blijkbaar was het heel erg gezellig in mama's buik... De vroedvrouwen kwamen langs voor een stand van zaken, en wij maakten een grote wandeling aan een tempo dat ik zelfs als niet-zwangere niet meer zou evenaren.
Maar na enkele uren wachten - komtie of komtie niet - werd duidelijk dat ik niet zou bevallen met al die ogen op mij gericht. Mijn buik ging weer staken en zelfs bij het bovenhalen van mijn beste Zumba-moves kon er geen contractie meer af.





Lichtjes ontgoocheld gingen we toch maar slapen. Op een dag zou hij er wel uit komen, maar ik begon toch wat met 'inleidingsstress' te zitten. Nog 7 dagen hadden we, om het natuurlijk te laten gebeuren. Anders zou ik naar het ziekenhuis moeten om het kunstmatig op gang te brengen.

Iets voor middernacht werd ik wakker en ik concentreerde me op alles wat ik voelde: niets. Of jawel, na het wereldrecord hoogzwanger-snelwandelen te hebben verbroken, had ik het gevoel dat mijn heupen een vrachtwagen van dichtbij hadden ontmoet en dat mijn staartbeen kennis had gemaakt met de kettingzaag.


Op geheel elegante wijze - ofzoiets - huppelde ik naar de badkamer.
Ik bekeek mijn uit de kluiten gewassen spiegelbeeld en sprak de veelzeggende woorden: 'Potverdikke buik, nu mag het gaan gebeuren!'
De toverspiegel zei niets terug en mijn buik reageerde evenmin.

Net toen ik dacht terug te gaan slapen, gebeurde het. Het natuurelement water kwam me zondvloedgewijs verrassen. En net zo elegant als daarnet (ahum), maar nu met een goed gedrapeerde handdoek tussen mijn benen, ging ik Dries wakker maken.
En ik belde naar de vroedvrouw. Zij moesten een half uur rijden om bij ons thuis te geraken, dus ik wachtte liever niet te lang.

0.05u was het, toen mijn vliezen braken. Vijf na twaalf. Alsof het uur grinnikte: te laat!

00.20u
Toen we beneden kwamen, voelde ik mijn eerste wee. En ik wist dat dit voor echt was. Dries begon onmiddellijk heet water in het zwembadje te doen. (Slimste zet ooit: het zwembad was reeds opgeblazen en gevuld met koud water. Heet water toevoegen volstond om een mooie hoeveelheid water te bekomen, zonder een uur te moeten wachten.)
2 minuten later volgde de 2e wee.
Nog eens 2 minuten later de derde.
En ze waren écht. Van mijn kleine tenen tot in het topje van mijn oren. Er was geen ontkomen meer aan.

00.30u
'Sjoe', zei ik, 'ze komen om de 2 minuten. Doe maar je kleren aan, dit gaat niet lang duren.' (Je kan moeilijk de vroedvrouwen ontvangen in je onderbroek, dacht ik zo. :p ) Ondertussen zette ik de voordeur op een kier. Je weet immers nooit in wat voor benarde situatie we zitten op het moment dat er aangebeld wordt.
Dries ging naar boven, en ik werd overvallen door een vre-se-lijke wee. Zonder te wachten zette ik me alvast in het lauwe water, ik kon elke verzachting gebruiken.

00.34u
Dries schrok zich een ongeluk als hij beneden kwam en mij volledig in trance in het badje zag zitten. Niet in staat te reageren op wat er rond mij gebeurde, maar volledig gefocust op waar de natuur mij toe dwong: dat kind moest er uit. En het liefst zo snel mogelijk.
Hij ging voluit voor de rol van organisator: de temperatuur van het water (en het huis) controleren, alles klaarleggen, en toch maar eens informeren bij de vroedvrouw hoe lang ze nog moest rijden.

Om 00.42u kwam de vroedvrouw aan. Ik negeerde haar compleet. In normale omstandigheden ben ik vriendelijker hoor, maar nu was elke aanraking een prikkel te veel. Mijn mentale en fysieke kracht bundelden zich voor wat gebeurde: het hoofdje werd geboren.
En de overweldigende pijn was weg.
Ik wachtte op een nieuwe perswee, die niet kwam. Dus met mijn laatste kracht deed ik het zelf, zonder wee. Om 00.43u wordt Bores geboren.

38 minuten zitten er tussen het breken van de vliezen en de geboorte. 23 minuten vanaf de 1e wee.
'Wat een geluk dat we niet van plan waren naar het ziekenhuis te gaan!' zeg ik opgelucht, 'dat zouden we nooit gehaald hebben!'

Bores is een mooie ronde baby, en Dries is toch wel nieuwsgierig naar het geslacht. (Tot op dat moment was ook onze meisjesnaam nog in de running.)

'Is het normaal dat de navelstreng afgescheurd is?' vraagt hij.
Aan het buikje hangt een stukje navelstreng van zo 15cm.

De vroedvrouw schrikt en schiet onmiddellijk in actie. Ze zet snel een klem op beide uiteinden van de navelstreng. Eentje bij Bores, eentje bij mij. Om het bloeden te stoppen.


Even later lig ik op een matras te bekomen. De vroedvrouwen (een snelheidsboete rijker, was ook de 2e vroedvrouw aangekomen) hadden heel zorgvuldig de nazorg gedaan en laten ons even alleen. Ik hoor ze zachtjes praten in de keuken.
Er zit geen druppel energie meer in mijn lijf, maar ik ben gelukkig. Wat een prachtige bevalling, wat een prachtige baby. 
Een zoon. 
Bores.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten