Een eigenzinnige baby

Rube ligt hartverscheurend te snikken. Zomaar, uit het niets.
'Wat is er, Rubemansje?' vraag ik. Maar hij antwoordt niet. Zijn verdriet is té groot.
‘Mama, het is niet erg hoor,' zegt Norah. ‘Wij spelen mama en baby.’
‘Oh’, zeg ik, ‘dat is een hele opluchting! Waarom moet je baby zo hard wenen?’
‘Mijn baby weent omdat hij altijd melk moet drinken. Dus nu ben ik een ijsje voor hem aan het maken.’

10 minuten later lig Rube nog steeds te snikken. Met bijhorende neergeslagen blik en wijde armgebaren. Een groot acteur in spe.

‘Norah, jouw baby is nog steeds erg verdrietig hé?’
‘Ja mama. Mijn baby lust geen lichtblauwe ijsjes. Hij wil een donkerblauw.’

Ik gniffel. De (échte) baby in mijn armen vroeg nooit eerder om donkerblauwe ijsjes. Dankbaar om zijn dankbaarheid laat ik hem nog even van zijn melkje genieten.