Geluk

Toen ik deze morgen in de douche de nacht van me afspoelde, besefte ik wat een gelukzak ik ben.
Om de één of andere reden slaagt alles waar ik mee begin. Misschien heeft het er ook mee te maken, dat ik enkel start met zaken waarvan ik wéét dat ze zullen slagen. ;) Nee, ik ga me niet aan de volgende Belgische kampioenschappen hardlopen wagen. Zelfs de plaatselijke 5km van de Kerstcorrida is voor mij te hoog gegrepen.
Maar toch: ik heb nooit moeten ploeteren. Ik beschik over een goeie bosmaaier, om de paadjes bewandelbaar te maken. Zelfs met hoge hakken.

Ja, ik ben gelukkig.

En toch is geluk méér dan enkel slagen in wat je doet. Het is ook wéten dat je slaagt. Het is niet enkel ondergaan, maar ook het zìen van de mooie dingen.
Het niet vanzelfsprekend vinden, maar het constant beseffen. Dat is geluk.

Met nieuwjaar kregen we dit jaar andere boodschappen dan anders. Het overlijden van mama had er bij iedereen goed ingehakt.
'Wij hopen dat 2016 voor jullie een beter jaar wordt dan 2015', stond er in meer dan één nieuwjaarswens te lezen.
'Hé?' dacht ik dan, 'was 2015 geen fantastisch mooi jaar? Eentje om te koesteren?'
We hebben genoten, gelachen, gehuild, gevloekt. We hebben samen-gewerkt en elkaar omarmd. We hebben gevochten en ondergaan. En nooit eerder werden zoveel knuffels, emoties en (stille) woorden uitgewisseld.

'JA!' roep ik luid, '2015 was prachtig!'
Een eenzame passant kijkt raar op, beeld ik me in. Mijn glimlach gaat van oor tot oor.

's Avonds in bed speel ik Het Grote Bewustmakingsspel. Ik doe het al jaren. Eigenlijk al zo lang ik me kan herinneren.
Ik overloop mijn dag, en probeer bij alles iets positiefs te bedenken. Soms zijn dat banale en cliché gedachten, soms maken ze me écht blij. Maar telkens is er wel iets die laat relativeren en gelukkiger maakt. Of misschien gewoon iets minder ongelukkig, dat kan ook.

Deze blog is daar een perfect medium voor.
Het moeten verwoorden van die kleine dingen, dat maakt nog blijer en relatiever. Als Norah nog-maar-eens de diepste brul in zich naar boven duwt of als Rube zijn ergste streken uithaalt, dan is dat tegenwoordig een potentieel leuk verhaaltje, eerder dan een bron van frustratie.
Een heerlijk punt om toe te komen.

Ik hoop dat de kinderen later de verhaaltjes zullen lezen. Dat ze misschien stiekem zullen denken: 'sorry, mama, voor het slaapgebrek en de overdosis boosheid die in me schuilde.' 
Maar dat ze vooral moeten lachen om zichzelf.
En dat ze met die lach rondom zich leren kijken, zodat ook zij het kleine geluk tastbaar kunnen maken.