Over bloggen

Ondertussen is het een goeie maand geleden dat ik besliste een blogbericht de wereld in te sturen. Ik had er niet over nagedacht. Het was een manier om even mijn gedachten te delen. Ik hàd al een blog, en daar werd helemaal niets mee gedaan. Dus gebruikte ik die maar even als platform om te schreeuwen.

De dag erna wist ik nog iets te vertellen, de dag er na nog iets. En de goesting dingen te delen werd er niet minder op.
Ik merkte dat mijn gedachten gelezen werden en dat was een echte stimulans om alles waar ik op teerde of wat me raakte voor een publiek te gooien.

Geleidelijk aan besefte ik dat schrijven eigenlijk best wel fijn is. Dat de kleine dingen in het leven vaak mooier zijn als je ze neerpent. Dat gedachten gemakkelijker verwerken als je ze uitspuwt. Dat frustraties eerder hilarisch zijn als ze naverteld worden.
Wat een ontdekking, dat schrijven! Wat een heerlijke levenstherapie!

Dag na dag zag ik vol verwondering hoe anderen mijn kronkels lazen.
In de eerste maand dat mijn blog bestaat, lazen meer dan 5000 mensen mijn verhalen. 5000 aparte exemplaren. VIJFDUIZEND!
*Ik probeer me zoveel mensen bij elkaar voor te stellen, en krijg even een ongemakkelijk gevoel. Zou ik ooit voor zo’n grote groep durven spreken?*

Gedurende de laatste maand ontdekte ik de wereld van het bloggen. Waaaaaaw, dit universum kende ik niet! Zoveel mensen hebben zoveel dingen te vertellen. Wat is het heerlijk om even in het dagboek van een ander te lezen, nieuwe gedachten te beleven of in een kookpot te spieken.
Ik maakte kennis met goeie verhalenvertellers en las zelfs een boek over bloggen (Blogboek van Kelly Deriemaecker - fervent blogster bij Tales from the crib).

Enkele dingen over bloggen bleven me bij. Los van de mooie verhalen.

• Een blog bevat 300 à 800 woorden
• veel bloggers werken 4 à 6 uur per dag aan hun blog (écht waar!) 
• Om volgers warm te maken voor je blog, post je best 2 berichten per week

Ik ben geen échte blogger, zoveel is duidelijk. Mijn teksten zijn een kilometer te kort. En ik schrijf allesbehalve goed doordachte artikels. Het zijn kleine hersenkronkels. Vertelsels.
Maar het idee dat de vertelsels veelvuldig gelezen worden en dat er zelfs mensen dagelijks wachten op een nieuw verhaal, legt de lat misschien wel waar ik hem niet gelegd had (heb ik eigenlijk wel een lat gebruikt? Of tekende de losse pols zomaar iets? Is het nodig en/of nuttig een kantlijn te trekken om tegen te schrijven?). Dus vraag ik me nu hardop af: wat wil ik met deze blog bereiken?

• Ik wil vertellen wat op mijn lever ligt en laten meegenieten met wat ik mooi vind
• Ik wil aan de hand van kleine verhaaltjes de kinderen een terugblik op hun kindertijd geven. Daar waar vele moeders consequent belangrijke levensgebeurtenissen opschrijven, ben ik eerder van het slordige type. Maar door het vastleggen van alledaagse situaties gun ik de kindjes een inkijk in hun kinderlijke wezen. (Zou het niet geweldig zijn om hen later een bundel verhalen cadeau te doen, waarin ze de evolutie van kleine persoontjes naar persoonlijkheden kunnen ontdekken?)
• Ik wil delen wat ik het delen waard vind

Dus om deze blog levend te houden, zonder druk te ervaren, denk ik niet aan wat anderen graag zouden lezen. Ik gun mezelf een egoïstisch moment. Sorry daarvoor. ;-)

En toch voelt het zoals het moet. Nee, het voelt héérlijk!
De commentaren zijn zalig hartverwarmend!
Dat zegt me dat het goed is. Het is goed om verder te kijken dan het voor-de-hand-liggende, maar het is even goed om net wél de evidente dingen te zien. Want ook ‘gewoon', kan prachtig zijn.
Probeer bergen te verzetten, maar vergeet niet de bloemen op te merken.