Worstelingen

‘Mama’, zegt Norah, ‘het is toch jammer hé, dat er geen flamingo’s in de boerderij wonen…’
Ze kijkt bedenkelijk naar haar tekening.

In de klas leert ze nu al een week over de boerderij, en stilaan komt het besef dat Hello Kitty’s en Flamingo’s niet in dat plaatje passen. Dat heeft even verwerkingstijd nodig.

‘Wonen er geen andere dieren op de boerderij die je mooi vindt?’ vraag ik.
‘Njaaa…’ zegt ze. Ze denkt na.
‘Varkens zijn ook roze. Die zijn dus ook wel een beetje mooi. Maar die zijn ook wel vuil…'
‘Konijnen en poezen zijn zacht. Maar die zijn bruin of wit of zwart. En Hello Kitty is geen boerderijpoes’
...
‘Bestaan er nog andere roze dieren, mama? Opa zegt van wel! Ik ga het hem nog eens vragen straks.'
…  
'Wat jammer van die flamingo’s...' *zucht*

De kennismaking met de échte wereld blijkt hard te zijn voor zo’n kleuter.

Ik vraag me af wat kinderen in oorlogsgebied denken, zo tijdens een stil moment. Of de kinderen van vluchtelingen, die nergens meer thuis zijn.
Zouden zij zich ook zorgen maken om de kleur van boerderijdieren?
Zouden zij überhaupt ooit de kans krijgen na te denken over kinderlijke worstelingen? Zijn hun gedachten zwart van enge gedachten of is een kind in staat kind te zijn ondanks zijn omgeving?


Op school vraag ik de juf welk symbooltje Rube wordt in de klas. Nog exact 1 maand… Mijn maag draait zich in een kleine knoop.
Rube roept in de gang. Hij maakt zich boos op de rits die niet naar boven én niet naar beneden wil.
Bores worstelt met zijn muts. Hij ziet niets meer en hoe harder hij probeert, hoe dieper de muts zakt.

We zitten elk in onze eigen ochtend-strijd.
Maar mijn kinderen hebben kinderlijke problemen en daar ben ik blij om.

‘Mamaaaaaaa!’ roept Norah vanaf de speelplaats,
‘Mamaaaaaaaaaaa!! Mag ik dan nog eens lippenstift aandoen?!'