Relax, mama!

Het is bedtijd voor de kindjes. Na het verhaaltje kruipt Rube gewillig op zijn plekje in het bed.
'Geselliiiiiii dekentje!' roept hij. Ik leg zijn gezellig dekentje over hem.
'Soentje en kakkeviend!' (= zoentje en dikke vriend. Norah na-apen is niet zo moeilijk, maar wàt precies hij zegt, daar heeft hij geen idee van.)

Na de nodige zoentjes, knuffels en zilverzacht-goedenachten, gaan we naar beneden.
En het is stil.

Nog steeds.

Dat we ooit op zo'n punt zouden komen, dat hadden we niet durven dromen.
Deze zomer hadden we nog àlle wondertechnieken der slaaptraining getest. Rube werd bijna 2 jaar en wij vonden niet dat we nog langer goedkeuring aan onze peuter moesten vragen om te mogen slapen.

We zetten een zetel in zijn kamer en werden een deel van het interieur, we kampeerder achter de deur, we goochelden met de 4-minutenregel, we vertelden verhaaltjes, zongen liedjes, maakten grapjes, werden kwaad en verloren heel af en toe de moed.
Rube wou niet slapen.

De angst dat onze zoon zijn stembanden nooit nog op een normale manier zou kunnen gebruiken werd steeds groter. Dus we plooiden: hij mocht bij papa in bed slapen, en mama verhuisde naar een ander bed.
Maar niet nadat we alles hadden geprobeerd. En dan bedoel ik: ook de meest idiote hulpmiddeltjes. 
Zo kwam ik via via terecht bij de Snoozzz. Een systeem met klittenband dat ervoor zorgt dat je kind niet kan rechtstaan. 'Als hij niet recht kan staan, valt hij vanzelf wel weer in slaap,' dachten we zo.
O jee, nu ik dit schrijf besef ik pas hoe dom ik was, toen ik dacht dat dit zou helpen. 
Steek het gerust op mijn oververmoeide en hoogzwangere lijf.

In elk geval: Rube laat zich niet zomaar doen.

Ik bracht de klittenband aan zoals omschreven: deel 1 rond de matras, deel 2 rond het middel van Rube.
'Slaapzacht, Rubeke!' zei ik, of hoeveel onwaarheid in 1 woord kan omvatten.
'Greeerrrmmmmmmmmmmmmmm', zei Rube. De poging recht te staan lukte voorlopig nog niet.
Ik ging de kamer uit en wachtte. Verder dan wat inspanningsgeluiden kwam Rube niet, dus ik waagde me naar beneden.
De volle 5 minuten later was ik bijna opgelucht (of nee, toch niet) bij het horen van dat oude vertrouwde keelgeluid.
Ik zou hem volgens plan rustig gaan troosten tot hij in slaap viel.
Maar wat ik boven aantrof, was niet helemaal wat ik had verwacht.

Rube stond wél recht in zijn bed. 
Aan zijn rug hing een matras.
Stel-je-voor.

De situatie was schrijnend en hilarisch tegelijk. En gelukkig werd tegelijk met Bores een nieuwe moeder geboren. Eentje die relax is en geen regeltjes meer volgt. Eentje die alle pedagogische tips beleefd links laat liggen, en voluit voor het buikgevoel gaat.
(Nee, het is heus geen verplichting jouw kind op 6 maanden zijn eigen kamer te geven. Dat kan evengoed op 6 jaar. Of als hij een lief heeft die de nachtshifts kan overnemen.)

En dat kan ik iedereen met twijfels meegeven: luister naar de voorschriften, en vergeet ze. Relax, en ga mee met het ritme van jouw kind.




De beste beslissing die ik bij Bores maakte, was dat ik geen doelen zou stellen. 
Nachtvoedingen worden niet geteld.
Ik streef niet naar doorslapen.
Een eigen bedje is geen must.
In mijn armen slapen is absoluut toegelaten.
Liggend voeden om vaker te kunnen bijtanken is prima.
En af en toe een zoentje kunnen geven op dat warme hoofdje, dat is mooi meegenomen. ;-)

De kostbare minuten die ik anders verspilde om uit te rekenen hoe vaak ik die nacht al wakker was geweest, gebruik ik nu om te slapen.
Een aanrader!