mama

Mama,
15 december 2015. Het was een dag vol tegenstrijdige gevoelens.
De angst dat Lize er niet snel genoeg zou zijn toen te tijd zich leek te verslikken, versmolt met een wachten dat tegelijk eindeloos en veel te snel leek te gaan.
Het verschrikkelijke verdriet je te moeten laten gaan, ging hand in hand met de opluchting dat de pijn weg zou zijn.

Vasthouden en loslaten.
Loslaten, steeds opnieuw, zoals we tijdens jouw ziekte elke dag een beetje moesten doen.
Afscheid van je haar, dat toch nooit lag zoals je het wou. (dat verdomde varkenshaar)
Afscheid van je eeuwige energie en geweldige hulp.
Afscheid van je altijd aanwezige aanwezigheid.
Afscheid van je mening, die zo belangrijk voor ons was.
Afscheid van alles wat je niet wilde loslaten, je zelfstandigheid, je onafhankelijkheid.
Afscheid van je goeie raad, tot op het laatste moment.
Afscheid van je lichaam.
In die volgorde.
En vasthouden. Aan dat alles en zoveel meer.

Er is geen jaar ooit zo snel voorbij gevlogen als dit jaar. Het is alsof het gisteren was, dat we naar het ziekenhuis kwamen en voor de laatste keer onze tranen met jou deelden.
En tegelijk mama,
er is in geen jaar ooit meer gebeurd, dan in dit jaar. Je zou je bijna afvragen hoe we er in slaagden dat allemaal in 12 maanden te doen passen.

Soms droom ik dat je in de keuken staat. Rommelig, maar gezellig. Ik ben compleet van mijn melk en vraag wat je daar doet. En jij lijkt al even verbaasd. ‘Ik weet het ook niet,' zeg je, 'maar ik ben terug!’
En dan wil ik je zo graag alles laten zien.
Want nu leven we in ‘het leven nà mama’.
Alles waar jij het begin van gekend hebt, is nu afgewerkt. We zijn nieuwe dingen gestart. Dingen waarvan jij nooit hebt geweten dat die er ooit zouden zijn.
Plannen die je niet hebt gedeeld.

Ik weet niet wat ik je zou laten zien mama, als je terug zou zijn.
Misschien neem ik je gewoon mee naar boven in ons atelier. Naar de plek die je voor jezelf had gereserveerd.
We zouden misschien niet eens praten, want het zou niet in een zin passen.
We zouden genieten. Van hoe de plannen van vroeger nu écht zouden zijn. Over de plannen van vandaag, praten we later wel.
Nog even vasthouden, nu het mag.

Jou nog even vasthouden.