Voor 2016 wensen wij uHet filmpje van de making-of van ons familiebed stond er bij als illustratie van dit alles.
Buikgevoel waar voorschriften niet werken
Mooie dromen als het soms donker lijkt
Kracht om je eigen ding te doen
Durf om voluit voor je eigen strategie te kiezen…
De wens
Voor 2017 dacht ik niet echt na over wensen.Misschien omdat de wensen van vorig jaar nog steeds gelden en ik nog altijd 100% geloof in buikgevoel. Een betere wens kan ik dus niet bedenken.
Ik kan er eventueel wel nog iets aan toevoegen:
Leef bewust, ook als de tijd voorbij lijkt te vliegen.
 |
| #100happydays op instagram. Een pagina vol klein geluk. |
2 jaar geleden nam ik deel aan de #100happydays challenge. Het idee is simpel: post elke dag een foto van iets waar je die dag gelukkig van werd, met de bovengenoemde hashtag op de sociale media. 100 dagen na elkaar.
Soms vloekte ik (*pffff wat zou ik vandaag weer posten*), maar het mòeten zoeken naar een mooi moment, doet je anders kijken naar dagdagelijkse dingen.
'Ons klein geluk', noemden wij het.
Het voornemen
Bij bewust leven, hoort ook bewust kiezen.Dat brengt me onmiddellijk bij mijn goeie voornemen voor dit jaar. (Normaalgezien ben ik niet zo'n voornemensmens, maar een kleine aanzet van zuslief zette me toch aan het denken.)
‘Koop minder, koop bewust, en geniet extra van wat je wél gekocht hebt.’ Dat is het idee.
(Concreet: max. 15 kledingstukken voor mezelf. En ook bij de aankoop van speelgoed & spullen voor ons huis denk ik beter na.)
Het bed
Omdat heel wat mensen er naar vragen, wordt het na 1 jaar toch tijd om even de bevindingen over ons familiebed neer te pennen. Het is na 1 jaar al zo normaal geworden, dat het bijna moeilijk wordt er iets over te vertellen. Alsof je plots een review moet schrijven over het huis waarin je opgroeide.Maar dus: het bed is de beste beslissing die we als gezin ooit maakten.
Als we 's avonds in bed kruipen, gluren we even naar die slapende snoetjes. En we voeren fluistergesprekken over 'vroeger'.
Zo van: 'Haha, weet je nog dat de kindjes in die andere kamers moesten slapen?' (Op dezelfde toon als: 'Haha, weet je nog die keer dat je in je blote kont naar de nachtwinkel fietste?' Nooit meegemaakt, maar de toon moet ongeveer zo klinken.)Ondertussen gaat Rube rechtzitten, redelijk overstuur. Zachtjes leg ik hem neer en trek het deken terug tot onder zijn kin.
Norah ligt onrustig te vechten met haar dromen. In 1 ruk wordt ze wakker. 'Mamaaaaaaa!', roept ze.
'Ssssssst', zeg ik zacht. Ze valt terug in slaap.
Bores moet drinken, en doet dat zonder dat iemand daar iets van merkt. De rust keert terug in het grote bed, en ondertussen praten we stil over vroeger.
Over hoe ik Bores zat te troosten in de logeerkamer, terwijl Dries zijn beste trucs uithaalde om Rube in zijn eigen bedje te laten slapen. En over Norah die op slaapzakvoetjes door de gang dwaalde en zich afvroeg waarom Rube een papa bij zich had en Bores een mama en dat zij helemaal niemand had die de tijd nam haar te troosten. (Dat de broertjes het op een schreeuwen zetten, mag geen reden zijn haar tranen te missen)
Het klinkt een beetje eng, vinden we zelf. En we geven snel een kusje aan die baby die zich met zijn poep omhoog in het midden van het grote bed installeert.
Toegegeven, het heeft even geduurd eer iedereen zijn plek vond in het grote bed. Er zijn nieuwe geluiden waar je moet aan wennen en in het begin is iedereen wakker als 1 kind beslist dat het welletjes is geweest (zo'n verschil met daarvoor is dat niet, toch?). Maar na een tijdje mag er een woedeaanval passeren zonder dat de andere dat merkt.We trekken het dikke donsdeken wat hoger en lachen om een klein kinderscheetje.
Het buikgevoel waarmee we 2016 inzetten is er nog steeds, op dezelfde manier.
'Slaapzacht', zeg ik.
'Slaapzacht', antwoordt Dries.
'Zilverzacht, Regenboogmama en Regenboogpapa', mompelt Norah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten