Delivery has failed

Uitdaging van de dag: bijna vervallen dienstencheques omruilen.

2 weken geleden stuurde ik mijn bijna vervallen cheques op. Net zoals op de handleiding stond. ‘Scheur het kleine strookje er af en stuur de cheques op.’
 
Tot op heden hoorde ik niets meer van hen, dus besloot ik een mailtje te sturen.
Het automatische antwoord volgde onmiddellijk. Dat Sodexo geregionaliseerd werd en dat ik mijn vragen kan stellen via onderstaande link.
Dus ik klik op de link, waarop ik word verzocht me in te loggen.

Oei, mijn zwakke plek: logingegevens bijhouden.
‘Ik ben mijn logingegevens vergeten’ druk ik dus maar.
Op deze pagina kan ik mijn mailadres invullen waarnaar de gegevens verstuurd worden. En mijn loginnaam. Die ik niet meer weet. Klein foutje in het systeem? (Of een slimme manier om sloddervossen een lesje te leren!)

Met de telefoon dan maar.

Aan de lijn krijg ik te horen dat Sodexo geregionaliseerd werd, dat ik word doorverbonden. Na de nodige ‘druk 1’, ‘even geduld al onze lijnen zijn bezet’ en ietwat vreemd klinkende muziekjes, krijg ik iemand aan de lijn.
De sympathieke man helpt me verder. Of ik alle strookjes wil inscannen (53 stuks!) en hem doormailen.
'Ik zal het je gemakkelijk maken', zegt hij, 'ik zal jou een email sturen, dan kan je daar gewoon op antwoorden.' 
'Fijn!' zeg ik, 'en hoe gaat dat dan verder?’
‘Goh', zegt hij, ‘dit gaat over cheques voor moederschapsrust. Daar mag ik eigenlijk niets over zeggen, dat is een andere dienst. Maar goed. Die werden betaald door het sociaal secretariaat en niet door jou, dus wij storten het geld terug aan hen.’
‘Huh?’ vraag ik verbaasd, ‘krijg ik mijn cheques dan niet terug?’
‘Als het sociaal secretariaat wat wil meewerken kopen ze vaak wel nieuwe, maar dat moet je niet via ons regelen.’

Ik besluit te beginnen bij de eerste stap, voor ik ook het sociaal secretariaat moet stalken: de 53 strookjes doormailen als antwoord op de email van de Sodexo-meneer.
Het automatisch antwoord volgt direct. ‘Delivery has failed.’
Ik zet de kwaliteit van de scans iets lager, zodat de cijfertjes nog net leesbaar zijn.
Wederom: ‘Delivery has failed.’
Ik stuur de scans apart door: ‘Delivery has failed’.

Ik mail:  
‘Beste,
ik stuur deze email gewoon om te proberen of ik kan mailen naar dit adres, wat me tot nu toe enkel een handvol automatische antwoorden opleverde.
Indien u deze mail ontvangt, is het mogelijk om me dan een ander mailadres te geven waarnaar ik mijn scans kan sturen. Alvast hartelijk bedankt! 
Vriendelijke groeten,
Mira Feryn’
Het antwoordt volgt onmiddellijk. 'Delivery has failed’.

De telefoon is toch gemakkelijker denk ik. Dus bel ik opnieuw.  
Naar het regionaal nummer deze keer, wat me een paar doorverwijzingen bespaart.
 
Ik krijg een vriendelijke mevrouw aan de telefoon.
‘Dag Mevrouw’, zeg ik, ‘ik had zonet uw collega aan de telefoon.’
In het kort schets ik de situatie en vertel ik over de mails die vanzelf terugkeren.
‘Oei, ik zie het al’, zegt de mevrouw, ‘mijn collega heeft u het verkeerde mailadres doorgegeven.’
Met de nodige schwung (de S van Simon, de D van Domino, de X van Xander) dicteert ze het adres.
‘Hartelijk bedankt mevrouw!’ zeg ik, ‘u mag onmiddellijk een mail van mij verwachten!’

Op mijn mail volgt onmiddellijk antwoord. Oef! Geen Delivery has failed!
Dat Sodexo geregionaliseerd werd en ik mijn vragen kan stellen via onderstaande link.

Waarop ik verzocht word me in te loggen.

Ik zucht. In die tijd had ik mijn huis zelf gekuist.

Een fotoverhaal - foto 2

Elke maand maak ik een foto van onze kinderen. Op dezelfde plaats, in dezelfde sfeer. En elke maand vertel ik hen een piepklein beetje over zichzelf.
Opdat we de kleine momenten in hun opgroeien niet zouden vergeten.

Norah - 4 jaar 8 maanden

'Mama,' zeg je terwijl je je kleine broertje bewonderend aait, 'weet je wat ik zo mooi vind aan Bores?'
Je wacht niet op een antwoord.
'Als hij geslapen heeft, wordt zijn velleke zo zacht. Dan ziet hij er uit om te aaien!'

Het opmerken van die kleine dingen, en ze nog kunnen verwoorden ook, dat ben jij.

Net zoals je vindt dat meisjes over het algemeen mooier zijn dan jongens.
'Maar Obe niet,' voeg je er aan toe, 'want Obe heeft zo'n mooie lach! Als hij lacht wordt zijn hele gezicht blij. En dan word ik ook blij in mijn buik.'

Rube - 2 jaar 8 maanden

Stoer, maar stiekem zo lief.

'Je bent toch al een beetje een grote jongen, Rube?' vraagt papa, na één of andere straffe stoot.
Je kijkt verontwaardigd.
'Nee!' roep je, 'ik is niet grote jongen! Ik is gewoon moetjes!' Waarop je dit met een duidelijke geeuw illustreert, je je blonde krulletje even uit de ogen wrijft, en je je in de zetel nestelt met een flesje melk.
De diepe zucht die we de hele dag door al maken na de zoveelste natte broek of de zoveelste krabbel of buil van jouw hand, is nu een zucht van vertedering.
Zo ben jij, in staat ons blij te maken met een teddybeer, nadat je er eerst alle vulling uit haalde.

Bores - 8 maanden

Ik vraag me af of er ergens ter wereld een zaligere baby bestaat dan jij.
Je bent zo dapper, en ook al is jouw zelfvertrouwen net iets groter dan jouw evenwicht, toch slaag je er in ons dagelijks te verbazen met de snelle vooruitgang die je maakt.
Je wandelt flink achter een karretje en durft op zelfzekere momenten zelfs al eens de handen lossen.
Ook de nachten gaan prima. De nachtelijke hysterie die zus (gelukkig niet vaak meer) en broer (nog steeds een tikkeltje té vaak) beoefenen, daar doe jij niet aan mee. Rustig als je bent, kom je ongeveer 2 keer per nacht 'bijtanken', om even rustig weer verder te slapen.
Ik kan me bijna niet voorstellen dat het temperament van zus en broer ook bij jou zal zitten. Wat de nieuwsgierigheid naar jouw persoontje-to-be nog groter maakt!

een steeltje verdriet

‘Mama,’ zegt Norah, ‘als je dood gaat, val je dan snel of traag naar beneden?’
Ik kijk verwonderd.
‘Waarom denk je dat je naar beneden valt als je doodgaat?’
Norah werpt een schuldige blik en giechelt een beetje verlegen.
‘Is dat niet zo?’ vraagt ze.
‘Ik dacht dat gewoon…’

Ze twijfelt even en ik zie haar gedachtenmolen druk werken.
'Ik denk dat dat echt zo is. Dat je dan heel snel valt. En ik denk dat dat niet leuk is, omdat je je niet kan vasthouden.'

Wat later op de dag zit Norah bleek te wachten op het bed. Ze is klaar met het aantrekken van haar pyjama, en dan rent ze snel naar de kamer om zich te verstoppen onder de dekens.
'Ik ben klaaaaaaaaar!' roept ze dan. Zodat wij - ouders die uiteraard niet doorhebben dat Norah al de badkamer uitgevlucht is - zouden denken dat Norah op toilet zit.
Naar gewoonte komen we de kamer binnen en vragen we ons luidop af waar Norah is. We opperen dat ze waarschijnlijk nog op toilet zit en stellen voor om toch maar zonder haar aan het verhaaltje te beginnen.
En vaak meent Dries dat dat het ideale moment is om de lakens te wassen, waarop hij de hele boel, inclusief de in-de-lakens-verstopte-kindjes over zijn schouder zwiert en de kamer uitstapt.
Hilariteit alom.

Vandaag niet.
Norah zit gewoon op bed te wachten en haar lip trilt.
'Oei', zeg ik een tikkeltje ironisch, 'ga je weer wenen?'
'Maar...' slikt ze stil.
De kikker in haar keel verraadt het échte verdriet.
'Ik mis oma zoooooo!' schreeuwt ze. En ze zet het op een machteloos gehuil.
Onmiddellijk overvalt mij een schuldgevoel over mijn ironie. Soms zou ik vergeten dat ook Norah iets te verwerken heeft.
Net als bij mij gingen de eerste maanden verrassend goed. Maar alsof de langer wordende dagen een omgekeerd effect hebben, komt de klop de laatste dagen extra hard aan.

'Oma is weg,' snikt Norah, 'en ik heeft ons groot bed niet getoond!'

Dit weekend plantte ik 3 zonnebloemen in de tuin. Mama's lievelingsbloemen (en zoveel meer dan dat). Ze stonden zo mooi te bloeien, ik kon er niet aan weerstaan.
1 dag stonden ze te schitteren, de dag erna voelde zoonlief een onweerstaanbare drang een bloem te plukken. De emoties die ik daarbij voelde waren groter dan een bloempje waard is.

'Mama isse drietig', zei Rube 's avonds in bed.
'Ik is een bloeme plukt.'
Ik was verdrietig, ja. Heel erg zelfs.
'Maar ge moet niet boos zijn op dat manneke,' zou mama zeggen. 'Dat kindje weet toch niet waarom hij wél een paardenbloem en géén zonnebloem mag plukken?'

'Dat was niet leuk hé', zeg ik tegen Rube. 'De andere bloemen gaan we mooi laten staan.'

Norah ligt stil te luisteren.
'Misschien groeit er wel een nieuwe bloem aan de steel,' zegt ze.
En samen geven we de volgende ochtend de steel een beetje water.
Met haar nieuwe gieter, in de vorm van een flamingo. Uiteraard.

Nagelstudio Norah

Het is wat stiller geworden van mijn kant in blogland. En dat heeft niets te maken met het gebrek aan avonturen noch het ontbreken van schrijf-goesting.
Dat heeft alles te maken met onze jongste spruit.
Daar waar ik andere avonden de enkele minuten tussen Norah-en-Rube-bedtijd en Mira-Dries-en-Bores-bedtijd spendeer aan schrijven, pinteresten en het uitvoeren van leuke ideeën (met slapende of rustig liggende baby aan mijn zij), spendeer ik mijn tijd nu aan spelen met Bores.
Op enkele weken tijd is hij geëvolueerd van een baby'tje, naar een lustig op verkenning trekkend wezentje. En net als elke trotse moeder trek ik op dat moment mijn petje aan en steek ik mijn paraplu in de lucht, om deze toerist vrolijk rond te gidsen in ons huis.

Nu ons jongste telgje kan kruipen is hij meer dan ooit een lid van het gezin. Dat hebben ook Norah en Rube begrepen. Het speelgoed moet gedeeld worden, want Bores komt zelf kiezen waar hij wil mee spelen.

Nagelstudio Norah

Norah is druk in de weer. Op het tapijt in de living legt ze een deken open tot er geen plooien meer te zien zijn. Rube en Bores zitten op hun poep muisstil te kijken naar Norah's grote bewegingen. Bores lacht.

In het midden van het deken zet Norah een stoeltje.
'Zo', zegt ze aan Rube, 'jij mag eerst komen.'
Rube gaat gewillig op de stoel zitten.
'Ik ga jouw nagels lakken. Welke kleur wil jij?'
Het concept 'kleur' is Rube totaal onbekend. Maar hij weet wel dat als hij nu 'roze' zegt, hij een stevige uitbrander zal krijgen. 'Want ik heeft dat kleur al gekiest!!!'
Dus zegt hij: 'lichtblauw'.

Norah rammelt even in een doos en tovert een potje en een sleutelhanger van een scheelkijkende lama tevoorschijn. Ze duwt de poten van de lama tegen elkaar en dopt ze even in het potje.
'Geef jouw rechterhand maar,' zegt ze.
Als een mak lammetje steekt Rube een willekeurig hand vooruit.
Met een goeie kwak imaginaire nagellak verft Norah de nagels van Rube lichtblauw.
'Zo,' zegt ze, 'nu jouw linkerhand.'
Rube bekijkt zijn rechterhand en geeft Norah een scheve blik. Er hangt helemaal geen lichtblauwe nagellak aan zijn vingers. Wat een flauw spel!
Boos staat hij recht, geeft een mep op Norahs hoofd en gaat met de auto's spelen.

Bores wacht braaf tot het zijn beurt is in de nagelstudio. De starende blik naar het schouwspel van broer en zus verandert in een enthousiaste lach als Norah zijn naam roept. Hij kruipt zo snel hij kan naar de stoel.
In een vlotte beweging pakt hij de scheelkijkende lama en stopt hem in zijn mond.
'Neeeeeee!' zie ik Norah denken. Maar ze zwijgt.
'Ik ging toch roze pakken!' zegt ze met haar ogen gesloten en haar kin lichtjes in de lucht.

Ze start voorzichtig met het lakken van de kleine teennageltjes van haar broertje.
Die giert het uit. Na de serieuze behandeling van Rube, had hij niet verwacht dat nagels lakken zò grappig zou zijn!
Binnen de kortste keren ligt de lama aan de andere kant van de kamer en schiet er niets meer over van het nette deken.
De nagelstyliste ligt zo ongeveer bovenop haar klant. De twee proesten het uit.
Dit moet zowat de meest hilarische nagelstudio van het land zijn. De kleur van de nagellak mag dan wel serieus tegenvallen, de sfeer is in elk geval opperbest!

moederdag

'Mamaaaa, ik hou van jou, van hier tot aaaan de zon' zingt Norah.
'Vandaag is het een heel speciale dag voor de mama's!' zegt ze enthousiast.
'Nu moet jij in bed blijven liggen, en wij moeten stilletjes opstaan omdat wij 'voor de verrassing' ontbijt op bed gaan doen!'

Toegegeven: eigenlijk is het pas morgen moederdag. Maar morgen ga ik op zwier met een dubbel dozijn andere moeders, en neem ik enkel ons jongste spruitje mee. Om ons toch een hele dag in feeststemming te gunnen, verplaatsten we moederdag. Die vrijheid gunnen we onszelf.

Ondertussen wordt het wat rumoeriger in bed. De drie kinderen zijn al net iets wakkerder dan de-papa-die-naar-de-bakker-zou-gaan. Bovendien moeten ze ineens allemaal tegelijk kaka doen. Zo gaat dat, op zaterdagmorgen om 7u, als mama mag blijven liggen. Dus sta ik mee op.

De plannen worden gewijzigd. Het ontbijt op bed wordt een ontbijt op verplaatsing. Zo eentje met alles er op en er aan, op een feestdag mag dat wel.
En we gaan met de bakfiets, wat al een uitstap op zich is.
Daar aangekomen blijkt er echter enkel nog plaats te zijn voor 2 personen. Een tafeltje waar je als jong koppel - zonder behoefte aan persoonlijke ruimte - perfect aan past. Tegenwoordig heeft ons gezin net iets meer plaats nodig dan dit. Dus noodgedwongen passen we de ontbijtplannen weer aan.

En soms heb je ongepland de beste ideeën. We kopen ontbijt, dat we picknick-gewijs gaan opeten bij mijn oma.
Voor onze kindjes is deze moederdag dus écht een moederdag. Want hier zitten we: op de bank bij de moeder van de moeder van hun moeder. En terwijl de moedervandemoedervandemoeder ons rijkelijk voorziet van koffie en melk, halen de kindjes hun pakjes boven.
Norah vertelt haar - best wel lange - gedichtje in één adem. Apetrots laat ze zien wat ze gemaakt heeft.
Rube kijkt heel verwonderd als ik zijn versje voorlees. Alsof het de eerste keer is dat hij het hoort. En hij is oprecht verrast als ik zijn pakje openmaak.

Moederdag is anders vandaag.
Voor het eerst gaat het traditionele moederdagontbijt in het ouderlijke huis niet door.
Voor het eerst mag ik cadeautjes ontvangen, zonder er te mogen geven.
Voor het eerst ben ik een moeder zonder moeder.

Terwijl ik de pakjes zorgvuldig weer in veiligheid breng, zitten 3 paar mooie oogjes me bewonderend aan te kijken.

Voor het eerst op moederdag is ons gezinnetje zo mooi als nu.

Ik voel me moederder dan ooit.