Sweet Mama

Het is 21u. Terwijl de 2 oudste kindjes met koorts in bed liggen, herleeft Bores beneden. Hij klimt zijn stoel op, geeft een kleine show, en kruipt er weer af. Zeker 10 keer na elkaar. Daarna bouwt hij een glijbaan met mijn Iphone, waarlangs hij playmobil-hoedjes naar beneden laat glijden. Hij laat zich uit de zetel zakken en verdwijnt in de keuken.
Even later loopt hij door het huis met een ongeziene snelheid. Hij wordt achtervolgd door de oplader van mijn laptop, die met een klein draadje aan zijn broek blijft hangen. Hilariteit alom, en ook een beetje spanning, want dat ding loopt even snel als hij, hoe hard hij ook zijn best doet.

Ik ben moe, want hoewel ik vandaag een hele leuke dag had (ik deed een fotoshoot met Bores, daarover later meer! :-) ), heb ik 2.30u file te verwerken.
Dat na een nacht vol kots, hoest en pipi-naast-de-luier.

Ik vraag me af of die vermoeidheid ooit zal beteren. Want ook na een ‘goeie nacht’ (jeweetwel, die waar je slechts 2 keer je bed uit moest), is het toch krabben om de nodige energie voor de dag bijeen te sprokkelen. Soms vraag ik me af hoe andere moeders de boel draaiende houden. Ik bedank prompt het ontstaan van Collect & Go, de reden waarom hier vers eten in huis is.

En dan herinner ik me een mailtje van een jonge mama genaamd Fanny, die trots haar concept voor me uit de doeken doet. Na de geboorte van haar kleine Manon groeide het idee de dagelijkse routine van jonge mama’s aangenamer en eenvoudiger te maken. Ze lanceerde Sweet mama: toekomstige en jonge mama’s ontvangen elke drie maanden een box gevuld met biologische verzorgingsproducten en ecologisch speelgoed. De inhoud van iedere box is aangepast aan hun zwangerschapsfase of de leeftijd van hun baby.
‘Schitterend’, dacht ik toen ik dat las, ‘mama, biologisch, ecologisch, verzorgingsproduct en speelgoed in één zin. Thuis afgeleverd, zonder met 3 kinderen te moeten gaan shoppen.’
Bovendien vind ik het zo dapper dat een jonge vrouw hier voluit voor durft te gaan, dat ik met plezier wat reclame maak. :-)

Meer nog! Ik koppel er meteen een wedstrijdje aan! (Hoeraaaa!)
Heb je zin om binnenkort zo’n Sweet Mama box thuis te ontvangen? Laat dan vooral een berichtje na. (dat kan op Facebook, blogspot of instagram). Ik hoor graag wat jouw klein plezier is aan mama worden/zijn, en hoe oud jouw kindje is (of wanneer het wordt verwacht).
De Sweet mama boxen richten zich op kindjes tot 18 maanden, dus sorry mama’s met oudere kindjes, deze is voor de Newbies onder ons. ;-)
De wedstrijd loopt af op 2 februari. (www.sweet-mama-box.com)

Tijdens dit schrijven doet Bores de 100e verwoede poging zijn vinger in mijn neus te steken, om dan alsnog af te sluiten met een geweldige kus. Het is te zeggen: een vettige lik dwars over mijn gezicht.
Heerlijk toch, moeder zijn!

Een fotoverhaal - december 2016

Elke maand maak ik een foto van onze kinderen. Op dezelfde plaats, in dezelfde sfeer. En elke maand vertel ik hen een piepklein beetje over zichzelf.
Opdat we de kleine momenten in hun opgroeien niet zouden vergeten.

december 2016

 

 

Bores - 1 jaar 3 maanden

Lengte: 80cm
gewicht: 10,7kg
schoenmaat: 20-21
nieuwtjes en kenmerken: naast de 8 snijtandjes, kwam deze maand een kies piepen. Je bent een klimmer (en vlotte afdaler), maar zegt nog niet veel (mama - nee - die). Je toont je spieren en tekent graag (hoera!). En als iets wielen heeft, heeft het automatisch een streepje voor.

Rube - 3 jaar 3 maanden

Lengte: 97cm
gewicht: 14,2kg
schoenmaat: 26
nieuwtjes en kenmerken: je kan een gedichtje zeggen, dat is een geweldige stap voorruit! (Tis te zeggen: dat je überhaupt IETS op commando doet is al straf...) Je koppigheid bereikt een hoogtepunt.
Verder heb je nog steeds een zwak voor kranen en aanverwanten.

Norah- 5 jaar 3 maanden

Lengte: 112 cm
gewicht: 20,4kg
schoenmaat: 29
nieuwtjes en kenmerken: je probeert alles te lezen, maar je vindt het moeilijker (en frustrerender) dan je zou willen. Je ziet niet altijd het verband tussen de losse letters en het woord. Je verlangt al tot jouw tanden zullen uitvallen (dat snoepjes gaatjes maken in de tanden, kan dus alleen maar een voordeel zijn, vind je).
Sneeuwwitje is jouw lievelingsprinses, ook al draagt ze geen roze.



En omdat ik deze maand heel moeilijk kon kiezen, post ik nog een extra foto. :-)
(Let vooral op Bores zijn snoetje! <3 ) 

 

Een wens, een voornemen en een reflectie

Vorig jaar postte ik een stevige nieuwjaarswens op mijn persoonlijke Facebookpagina:

Voor 2016 wensen wij u
Buikgevoel waar voorschriften niet werken
Mooie dromen als het soms donker lijkt
Kracht om je eigen ding te doen
Durf om voluit voor je eigen strategie te kiezen…

Het filmpje van de making-of van ons familiebed stond er bij als illustratie van dit alles.

De wens

Voor 2017 dacht ik niet echt na over wensen.
Misschien omdat de wensen van vorig jaar nog steeds gelden en ik nog altijd 100% geloof in buikgevoel. Een betere wens kan ik dus niet bedenken.
Ik kan er eventueel wel nog iets aan toevoegen:
Leef bewust, ook als de tijd voorbij lijkt te vliegen.

#100happydays op instagram. Een pagina vol klein geluk.

Dat wens ik ook mezelf toe. Want hoewel dat heerlijk eenvoudig klinkt, moet je er toch verrassend hard aan werken!
2 jaar geleden nam ik deel aan de #100happydays challenge. Het idee is simpel: post elke dag een foto van iets waar je die dag gelukkig van werd, met de bovengenoemde hashtag op de sociale media. 100 dagen na elkaar.
Soms vloekte ik (*pffff wat zou ik vandaag weer posten*), maar het mòeten zoeken naar een mooi moment, doet je anders kijken naar dagdagelijkse dingen.
'Ons klein geluk', noemden wij het.

Het voornemen

Bij bewust leven, hoort ook bewust kiezen.
Dat brengt me onmiddellijk bij mijn goeie voornemen voor dit jaar. (Normaalgezien ben ik niet zo'n voornemensmens, maar een kleine aanzet van zuslief zette me toch aan het denken.)
 ‘Koop minder, koop bewust, en geniet extra van wat je wél gekocht hebt.’ Dat is het idee.
(Concreet: max. 15 kledingstukken voor mezelf. En ook bij de aankoop van speelgoed & spullen voor ons huis denk ik beter na.)

Het bed

Omdat heel wat mensen er naar vragen, wordt het na 1 jaar toch tijd om even de bevindingen over ons familiebed neer te pennen. Het is na 1 jaar al zo normaal geworden, dat het bijna moeilijk wordt er iets over te vertellen. Alsof je plots een review moet schrijven over het huis waarin je opgroeide.

Maar dus: het bed is de beste beslissing die we als gezin ooit maakten.
Als we 's avonds in bed kruipen, gluren we even naar die slapende snoetjes. En we voeren fluistergesprekken over 'vroeger'.
Zo van: 'Haha, weet je nog dat de kindjes in die andere kamers moesten slapen?' (Op dezelfde toon als: 'Haha, weet je nog die keer dat je in je blote kont naar de nachtwinkel fietste?' Nooit meegemaakt, maar de toon moet ongeveer zo klinken.)

Ondertussen gaat Rube rechtzitten, redelijk overstuur. Zachtjes leg ik hem neer en trek het deken terug tot onder zijn kin.
Norah ligt onrustig te vechten met haar dromen. In 1 ruk wordt ze wakker. 'Mamaaaaaaa!', roept ze.
'Ssssssst', zeg ik zacht. Ze valt terug in slaap.
Bores moet drinken, en doet dat zonder dat iemand daar iets van merkt. De rust keert terug in het grote bed, en ondertussen praten we stil over vroeger.
Over hoe ik Bores zat te troosten in de logeerkamer, terwijl Dries zijn beste trucs uithaalde om Rube in zijn eigen bedje te laten slapen. En over Norah die op slaapzakvoetjes door de gang dwaalde en zich afvroeg waarom Rube een papa bij zich had en Bores een mama en dat zij helemaal niemand had die de tijd nam haar te troosten. (Dat de broertjes het op een schreeuwen zetten, mag geen reden zijn haar tranen te missen)
Het klinkt een beetje eng, vinden we zelf. En we geven snel een kusje aan die baby die zich met zijn poep omhoog in het midden van het grote bed installeert.


Toegegeven, het heeft even geduurd eer iedereen zijn plek vond in het grote bed. Er zijn nieuwe geluiden waar je moet aan wennen en in het begin is iedereen wakker als 1 kind beslist dat het welletjes is geweest (zo'n verschil met daarvoor is dat niet, toch?). Maar na een tijdje mag er een woedeaanval passeren zonder dat de andere dat merkt.

We trekken het dikke donsdeken wat hoger en lachen om een klein kinderscheetje.
Het buikgevoel waarmee we 2016 inzetten is er nog steeds, op dezelfde manier.
'Slaapzacht', zeg ik.
'Slaapzacht', antwoordt Dries.
'Zilverzacht, Regenboogmama en Regenboogpapa', mompelt Norah.