zondag 30 juli 2017

10 gewoontes waaraan je merkt dat je mama bent (ook als de kinderen niet in de buurt zijn)

Als moeder ben je constant met je kinderen bezig. Maar ook als die kleine sloebertjes even uit het zicht zijn, verander je niet plots in je oude - kinderloze - zelve. Ik betrap mezelf constant op vastgeroeste moedertrekjes, terwijl ik slechts zelden een halve minuut kinderloos ben.
Merk vooral op hoe vaak jij bevestigend knikt, bij het lezen van deze gewoontes! :-)

Hoe 'mama' ben jij als je kinderloos bent?


Als er een buggy in de buurt staat, ga je daar standaard mee wiegen. Daar hoeft geen baby in te liggen, een hoopje vuile kleren wiegt ook prima. In de Colruyt een vriendin tegen het lijf lopen roept steevast diezelfde reflex op. Daar sta je dan: gezellig te tetteren terwijl je je boodschappen in slaap wiegt.


In de douche gebeurt het wel eens dat je je eigen schouder een kusje geeft. Zo'n bloot velletje dicht bij je gezicht is uiteraard onweerstaanbaar.

Een uur na kinderbedtijd merk je op dat je nog steeds naar Nickelodeon Junior zit te kijken. Net zoals toen je in de auto luidkeels meezong met Mega Mindy. Pas bij het aankomen op bestemming besefte je dat je evengoed iets anders had kunnen opzetten.

Als je ergens tegen loopt, zeg je hardop en met gekke intonatie 'BOEM PATAT!'. 'Excuseert u mij', had ook gekund.

Ook tegen andere volwassenen omschrijf je je plasbehoeften als 'ik moet pipi doen'. En stiekem giechel je op toilet, omdat je beseft dat je woordenschat heel erg back to basic is.

Elk moment van stilte is zo'n zeldzaamheid dat het haast ongemakkelijk wordt. Je trippelt op je kousen en zegt geen enkel woord hardop. Na elk klein geluidje, verwacht je een kind dat huilend wakker wordt.

Je toiletdeur staat standaard open, om geen onnodige paniek te veroorzaken. Buitenshuis moet je er jezelf steeds aan herinneren dat je de deur deze keer misschien beter wél sluit.

Het is niet de eerste keer dat je jezelf betrapt terwijl je liefdevol over je buik staat te wrijven, terwijl de bevalling toch al even - euh, zo'n jaar of 2 - geleden is.

Tijdens een dagje me-time* (*shoppen!) loop je de hele dag in de kinderafdelingen. 's avonds is de buit duidelijk: geen stuks voor jezelf, een hele nieuwe garderobe voor de kinderen.

Het wordt al helemaal onmiskenbaar als je je man tijdens een romantische tête à tête liefdevol 'papa' noemt. Toch geniet je van dit kinderloze moment. Al praat je wel de hele avond over, juist ja, de kinderen.

vrijdag 7 juli 2017

Tekenen voor nerds

Vorige week kocht ik een tekentablet. Voor de niet-nerds onder ons: dat is een tablet en een 'stiftje' die je aansluit aan je computer ter vervanging van de muis. Het leuke aan zo'n tablet is dat je er heel naturel mee kan bewegen en tekenen.
Ik vond mezelf nerd genoeg om me er eentje aan te schaffen, al was het maar in de hoop dat ik het tekenen weer zou hervatten. Want laat ons daar geen doekjes om winden: het is een eeuw geleden dat ik getekend heb. Na een opleiding in de Vrije Beeldende Kunsten (lees: tekenen, schilderen en beeldhouwen), en de nodige verkondigingen dat tekenen écht wel mijn leven is, ben ik het aan mezelf verplicht die skills toch een tikkeltje te onderhouden (of in dit geval: terug aan te wakkeren).

Ik was vooral benieuwd naar de mogelijkheid om 'klassiek' te tekenen. Want naast al die Wacom gebruikers die schitterende illustraties maken, voel ik mezelf maar een groentje.
Met klassiek tekenen bedoel ik: met potlood of houtskool op papier, getekend naar de realiteit.
Maar dus, die tekentablet (een Wacom Intuos Pro L) gaf me mijn motivatie terug.
En enkel voor de verpakking zou je hem willen kopen! (écht!)



Ik downloadde enkele brushes en maakte van photoshop mijn papier
De combinatie schetsen op de oude manier, maar met de voordelen van de nieuwe technieken (te lang doorgewerkt op de tekening? Geen probleem, cmd-Z, terug naar de vorige stap!) voelt verfrissend en uitdagend.
De eerste schetsen zijn een feit, en ik ben blij met het resultaat!
Ik voel wel dat ik de opties bijlange nog niet genoeg benut. 

Maar oefening baart kunst, nietwaar? :-)

zaterdag 1 juli 2017

Naar de grote school

Het is vakantie!
Sta me toe blij te zijn, ook al heb ik zelf nog geen verlof. Het wegvallen van de ochtendrush voelt als een ontspannen begin van de dag. Ook al wil dat zeggen dat we 6 kinderen (3 van mezelf en 3 van zus Yanne) fulltime moeten meenemen naar ons Atelier.
Gisterennamiddag - eerste halve dag vakantie - begon al veelbelovend. Terwijl Bores verzekerde dat hij Lucie telkens binnen de 10 seconden op de grond kreeg (die zou judo moeten gaan doen, echt),  plaste Rube nogmaareens in zijn broek, met de mededeling: 'maar het is niet erg hoor, mama' (als hij het zelf zegt...). Tuur kon zijn enthousiasme niet kwijt, dus ging hij een beetje kleintjes ambeteren. En Anna was moe. Zo moe dat ze de hele tijd huilde. (Dat heb ik nooit gesnapt. Als ik moe ben, schakel ik automatisch over op energiebesparingsmodus. Een vermoeid kind zet in op decibels, alsof dat zal helpen.) Norah kreeg een woedeuitbarsting, iets met een splinter en dat ze naar tv wilde kijken. En Lucie, het kleinste exemplaar en de dupe van dit alles, wilde enkel op de arm zitten om aan dat geweld te ontsnappen.
Kinderen meenemen naar het werk, het was een superkeuze, maar af en toe verlangen we toch tot ze allemaal naar school mogen gaan.
Maar die ochtendrush die wegvalt, dat maakt dus dat ik tòch van vakantie hou.
Norah moet veranderen van school. De derde kleuterklas is voorbij, tijd dus voor 'de grote school'.
Daar sta je als ouder. Met als enige bagage je eigen ervaringen. En nu is het jouw verantwoordelijkheid te beslissen in welke school jouw kind zal passen.
Ik heb lang gezocht naar de handleiding van onze kinderen. Zo een briefje waar zwart op wit staat: 'U kocht een Norah, proficiat. Om optimaal van de talenten van dit kind te kunnen genieten, is het aangewezen uw Norah in te schrijven in school X. Op die manier zullen alle functies benut worden, zonder vroegtijdige sleet te vertonen.'

We schreven Norah in. In een school die niet op ons lijstje stond (waarom eigenlijk niet?), maar waar we toch ons hart verloren.
We besloten alle goedbedoelde raad naast ons neer te leggen en te gaan voor het buikgevoel.

Met het idee 'het talent komt wel bovendrijven' en 'beter gestimuleerd worden in iets wat ze graag doet, dan geduwd worden in een richting die niet de hare is', gunnen we ze een schoolcarrière vol creativiteit en natuurbeleving.
En met dat idee zetten we de vakantie in.

(O ja, wegens inschrijvingsstop schreven we ook Rube onmiddellijk in. Exit klein kleuterschooltje voor ons dus.)