Carnaval: een Joenicorn en een ik-wil-niet-een-leeuw-zijn

Het is carnaval op school! Hoeraaaa!

Rube werd een leeuw, vanzelfsprekend.
Toegegeven, ik heb een beetje overtuigingskracht nodig gehad om hem het kostuum te laten aantrekken. Rube zit volop in de peuterpuberteit, bij hem mag je de NEE-fase heel letterlijk nemen. Meer nog, NEE is net niet negatief genoeg, dus Rube roept consequent: 'NEE, NIETS, NIEMAND, NOOIT!', als je hem iets vraagt.
Hij wilde dus geen leeuw zijn, hij wilde ook niet verkleed zijn en hij wilde ook niet naar school gaan.

Dus trok ik het kostuum aan bij kleine broer.
Eén blik op Bores was voor Rube genoeg om tòch een leeuw te willen zijn. Voilà, zo simpel was dat.

Norah is een eenhoorn. Een Joenicorn, zoals ze zelf zegt.
Een flamingo was ze vorig jaar al, en de extreme roze-fase lijkt wat gaan liggen. (Het is nog steeds nog vol overtuiging haar lievelingskleur hoor, maar andere kleuren krijgen weer toegang tot haar leven.)
Een eenhoorn is dus òòk een geweldig dier (met hartjes én goud)!
'Dan ga ik nu een beetje over regenbogen wandelen', zei Norah, en ze huppelde weg.

Een fotoverhaal - januari 2017

Elke maand maak ik een foto van onze kinderen. Op dezelfde plaats, in dezelfde sfeer. En elke maand vertel ik hen een piepklein beetje over zichzelf.
Opdat we de kleine momenten in hun opgroeien niet zouden vergeten.

januari 2017

 

Bores - 1 jaar 4 maanden

Rube - 3 jaar 4 maanden

Norah - 5 jaar 4 maanden

Norah staat met haar rug naar Bores. ‘Mama, we gaan 1,2,3, piano spelen!’, roept ze enthousiast.
Bores staat te trippelen, hij heeft geen idee wat er gaat gebeuren.
‘ééééén, tweeeeee, driiieeeee…’, Norah telt traag en laag.
‘PIANO!’ Met een ruk draait ze zich om.
Bores die eerst wat schaapachtig stond te grinniken, valt bijna omver van het verschieten. Er ontsnapt een geweldige proestlach bij allebei.
Rube hoort het enthousiaste gelach, en komt mee doen. Als een stelletje paptaarten staan ze daar met z’n drieën te lachen, en geen van hen heeft nog een idee wat de aanleiding was.

Heerlijk vind ik het, dat die 3 nog-maar-net-geboren-wezentjes zich ontwikkelen tot echte persoontjes.
Ze hebben allemaal iets eigen, dat maakt het leuk. Norah is de knutselaar (op het oudercontact vertelde de juf me dat haar enthousiasme om te knutselen aanstekelijk werkt voor de hele klas. En daar ben ik superblij om!). Rube haat tekenen, maar houdt ongelooflijk veel van kranen en tractors, en Bores deelt beide passies. Zowel de manier waarop hij met de tractor speelt als de manier waarop hij geconcentreerd zijn stift vasthoudt, roept herinneringen op.

Het lachen vervaagt, en gaat over in wilddoenerij. Norah wordt boos op Rube omwille van een niet-nader-gedefinieerde-actie die volgens haar niet ok was op dat moment. Wat Rube er toe aanzet het zeker nog eens te doen.
Hij schopt subtiel op Norahs schenen. Waarop Norah reageert als een volleerd voetballer die een rode kaart beoogt.
Het plezier van daarnet is ver te zoeken.

Bores - die dit alles vanop een afstand staat te bekijken - laat een scheetje en schiet in de lach. Rube lacht mee, hij is zijn onweerstaanbare drang om te slaan en te schoppen alweer vergeten.
Norah doet haar uiterste best om nog steeds boos te kijken, maar bezwijkt uiteindelijk toch voor de hilarische grap die een scheetje is.
De 3 paptaarten staan weer te gibberen. De sfeer is terug, gered door het subtiele geluid van een luchtverpaatsing.