Muntpoes

'Poesje! Poeoes!’ roept Norah
‘Miaaaaaauw’ antwoordt Rube.
Hij komt op handen en knieën de keuken in gekropen.
‘Hier, poesje, een beetje eten.’
Norah zet een potje zelfgeknipte snippers op de grond.
De poes begint ijverig te eten.

‘Op!’ zegt Poes.
Hij staat recht en wandelt weg.

Even later zie ik de poes zeulen met een stoel, die weldoordacht voor de kast wordt geplaatst.
Stilletjes miaauwend kruipt de poes op de stoel.
De kast gaat open en ik hoor geritsel.

‘Wat ga jij doen, Rube?’ vraag ik.
‘Isse poesje eten make!’ antwoordt hij kattig. Zo snel hij kan propt hij een handvol ‘groentjes' in zijn mond.

‘Jij weet toch dat je niet zomaar iets uit de kast mag halen!’ zeg ik. Stiekem onderdruk ik mijn lach.
De poes verandert in een leeuw en gromt gevaarlijk.
‘Graaaaaaaaauwl’ roept hij.

De tekstballon vult zich met een geur van munt.

Mijn gezag over ons huisdiertje is beperkt.
Met een zelfverzekerde kattensprong vervolgt Muntpoes zijn weg.

‘Lieve mama!’ roept hij als hij uit het zicht is.