woensdag 25 juli 2018

Tuuuut hond!


‘Tuuut Poes!’, roept Norah. Haar wijsvinger port in de buik van Bores.
‘Miaaaauw’, zegt Bores. Hij gaat op handen en knieëen zitten en krabt aan het tapijt.
‘Tuuuuut HOND!’ Zegt Norah, en ze tikt zijn rug.
De poes kwispelstaart en haalt zijn beste blaf boven.

Norah glundert. Ze aait de puppy over zijn hoofdje. ‘Waf waf!’, zegt hij zacht.
'Zit in de zetel!'
'Kom op mijn schoot!'
'Geef een knuffel!'
Het baasje is in haar nopjes.

Als een goed getraind hondje, voert Bores elk bevel uit. Zonder morren, hooguit wat geblaf.

Dit moet momenteel ongeveer het meest populaire spel zijn zijn van de kinderen. ‘Tuuuut *dier*’
Het eeuwige geruzie waar deze reis zich al mee vulde, vervalt. En het aangetikte kind verandert in 1 tik in het genoemde dier. Geweldig vind ik het, het plotse ontstaan van een ongeziene gehoorzaamheid.

‘Hond, kom hier!’, roept Norah. Bores komt aangelopen. Zijn pas heeft meer van een kikker dan van een hond, maar verder valt hij niet uit zijn rol. Als een trouwe viervoeter legt hij zich aan de voeten van Norah.
‘Wil je een beetje drinken?’, vraagt Norah. Ze houdt haar handen in de vorm van een kommetje. Bores begint gulzig te likken. Even zie ik een klein spotje walging op Norahs gezicht, veroorzaakt door die tong tegen haar handen. 

‘Oh mama!’, zegt ze, ‘mag ik hem écht zijn melkje geven?’

Ik ben benieuwd. Sinds Bores geen borstvoeding meer drinkt, is zijn flesje zijn heiligdom. 
Het ongewenst aanraken daarvan levert doorgaans enkele stevige decibels op.

Maar het hondenbaasje is vastberaden.

Gewillig gaat het kleine hondje liggen. Met de pootjes omhoog slurpt hij de melk leeg.
Ik kijk en verstop mijn grijns. Dit is hét moment om Bores in bed te krijgen.
Norah luistert naar mijn suggestie en knikt veelbetekenend.
‘Hondje op het potje!’, zegt ze.
‘Hondje tandjes poetsen!’
‘Hondje in bedje!’

Zo, dat was het.


Op de terugrit spelen we ‘tuuuut tam konijn’.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten