Ik moet lachen als ik de zoveelste notitie van mama aantref.
Lijstjes. Alsof dat haar chaos wat meer kon ordenen.
Niet zomaar vooraan het notitieblokje. Nee, ergens middenin, zodat het 5 jaar later ineens op de eerste pagina staat. Alsof ze straks aan haar boekhouding moet beginnen, maar eerst nog inbindringen moet halen en moet bellen naar KBC.
Het voelt naturel, om haar krabbels na zoveel jaar nog dagelijks tegen te komen. En ik geloof oprecht dat ik straks haar camionette hoor thuiskomen (geen enkele auto klinkt op die manier). Dat ze zal binnenkomen en zal vloeken, omdat het al tijd is om aan het eten te beginnen.
‘Zouden we niet gewoon iets gaan eten?’, zou ik zeggen. Moest ik de goesting om te koken niet van haar hebben geërfd, zou ik misschien wel voorstellen zelf iets te koken. Mama en ik lijken op elkaar. We maken lijstjes, in een poging tot structuur te komen. We houden van het leven, maar niet van de sleur. We zijn zo chaotisch, dat er bijna een ritme in komt. Het stelt me gerust.
‘Het is tenslotte jouw verjaardag.’
‘Ewel ja’, zou ze zeggen, ’en zeg aan Yanneke en Lizeke dat ze ook komen.’
Is het gek dat ik vergeet? Dat ik zelf herinneringen maak?
Mag ik ‘ziek zijn’ zien als een ‘ervaring’, eerder dan een deel van haar leven?
‘Miratje, schrijf jij vlug even op dat je niet mag vergeten naar de tandarts te bellen?’
Ik zou het ergens middenin schrijven. Niet op een plek waar ik er echt aan herinnerd word, maar waar het me toch even de voldoening van structuur zou geven. Ik zou even kunnen loslaten in mijn hoofd, om het daarna weer gewoon in de lade te leggen.
Je weet immers nooit wie binnen 5 jaar in dit boekje bladert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten